Jeremeia 30:1-24

Dyma'r gair a ddaeth at Jeremeia oddi wrth yr ARGLWYDD: “Fel hyn y dywed yr ARGLWYDD, Duw Israel: ‘Ysgrifenna'r holl eiriau a leferais wrthyt mewn llyfr, oherwydd y mae'r dyddiau yn dod,’ medd yr ARGLWYDD, ‘yr adferaf lwyddiant i'm pobl Israel a Jwda,’ medd yr ARGLWYDD, ‘a'u dychwelyd i'r wlad a roddais i'w hynafiaid; ac etifeddant hi.’ ” Dyma'r geiriau a lefarodd yr ARGLWYDD am Israel ac am Jwda: “Fel hyn y dywed yr ARGLWYDD: ‘Sŵn dychryn a glywsom; braw, ac nid heddwch. Gofynnwch yn awr, ac ystyriwch. A all gwryw esgor? Pam, ynteu, y gwelaf bob gŵr â'i ddwylo am ei lwynau fel gwraig wrth esgor, a phob un yn newid gwedd ac yn gwelwi? Canys dydd mawr yw hwnnw, heb ei debyg; dydd blin yw hwn i Jacob, ond gwaredir ef ohono. Yn y dydd hwnnw,’ medd ARGLWYDD y Lluoedd, ‘torraf ei iau ef oddi ar eu gwar, a drylliaf eu rhwymau; ac ni chaiff dieithriaid wneud gwas ohonynt mwy. Ond gwasanaethant yr ARGLWYDD eu Duw, a Dafydd eu brenin, y byddaf yn ei sefydlu iddynt. “ ‘A thithau, fy ngwas Jacob, paid ag ofni,’ medd yr ARGLWYDD, ‘paid ag arswydo, Israel, canys achubaf di o bell, a'th epil o wlad eu caethiwed. Bydd Jacob yn dychwelyd ac yn cael llonydd; bydd yn esmwyth arno, ac ni fydd neb i'w ddychryn. Oherwydd yr wyf gyda thi i'th achub,’ medd yr ARGLWYDD; ‘gwnaf ddiwedd ar yr holl genhedloedd y gwasgerais di yn eu plith, ond ni wnaf ddiwedd arnat ti. Ond ceryddaf di yn ôl dy haeddiant; ni'th adawaf yn gwbl ddi-gosb.’ ” Fel hyn y dywed yr ARGLWYDD: “Y mae dy glwy'n anwelladwy a'th archoll yn ddwfn; nid oes neb i ddadlau dy achos; nid oes na moddion nac iachâd i'th ddolur. Y mae dy holl gariadon wedi dy anghofio; nid ydynt yn dy geisio; trewais di â dyrnod gelyn, â chosb greulon, oherwydd maint dy ddrygioni ac amlder dy bechodau. Pam yr wyt yn llefain am dy glwy? Y mae dy ddolur yn anwelladwy. Oherwydd maint dy ddrygioni ac amlder dy bechodau yr wyf wedi gwneud hyn i ti. “Am hynny ysir pawb sy'n dy ysu di; ac fe â pawb sy'n dy ormesu i gyd i gaethiwed. Bydd dy anrheithwyr yn anrhaith, a gwnaf dy holl ysbeilwyr yn ysbail. Oherwydd adferaf iechyd i ti, ac iachâf di o'th friwiau,” medd yr ARGLWYDD, “am iddynt dy alw yn ysgymun, Seion, yr un nad yw neb yn ymofyn amdani.” Fel hyn y dywed yr ARGLWYDD: “Dyma fi'n adfer llwyddiant i bebyll Jacob, yn tosturio wrth ei anheddau. Cyfodir y ddinas ar ei charnedd, a saif y llys yn ei le. Daw allan ohonynt foliant a sain pobl yn gorfoleddu, amlhaf hwy, ac ni leihânt; anrhydeddaf hwy, ac nis bychenir. Bydd eu plant fel y buont gynt, a sefydlir eu cynulliad yn fy ngŵydd; cosbaf bob un a'u gorthryma. Bydd eu pendefig yn un o'u plith, a daw eu llywodraethwr allan o'u mysg; paraf iddo nesáu, ac fe ddaw ataf; canys pwy, o'i ewyllys ei hun, a faidd ddod ataf?” medd yr ARGLWYDD. “A byddwch chwi'n bobl i mi, a minnau'n Dduw i chwi.” Wele gorwynt yr ARGLWYDD yn mynd allan yn ffyrnig, corwynt yn chwyrlïo, yn troi uwchben y drygionus. Ni phaid digofaint llidiog yr ARGLWYDD, nes cwblhau ei gynlluniau a'u cyflawni; yn y dyddiau diwethaf y deallwch hyn.