Hebreaid 1:4-14

wedi dyfod gymaint yn uwch na'r angylion ag y mae'r enw a etifeddodd yn rhagorach na'r eiddynt hwy. Oherwydd wrth bwy o'r angylion y dywedodd Duw erioed: “Fy Mab wyt ti, myfi a'th genhedlodd di heddiw”? Ac eto: “Byddaf fi yn dad iddo ef, a bydd yntau yn fab i mi.” A thrachefn, pan yw'n dod â'i gyntafanedig i mewn i'r byd, y mae'n dweud: “A bydded i holl angylion Duw ei addoli.” Am yr angylion y mae'n dweud: “Yr hwn sy'n gwneud ei angylion yn wyntoedd, a'i weinidogion yn fflam dân”; ond am y Mab: “Y mae dy orsedd di, O Dduw, yn dragwyddol, a gwialen dy deyrnas di yw gwialen uniondeb. Ceraist gyfiawnder a chasáu anghyfraith. Am hynny, O Dduw, y mae dy Dduw di wedi dy eneinio ag olew gorfoledd, uwchlaw dy gymheiriaid.” Y mae hefyd yn dweud: “Ti, yn y dechrau, Arglwydd, a osodaist sylfeini'r ddaear, a gwaith dy ddwylo di yw'r nefoedd. Fe ddarfyddant hwy, ond yr wyt ti'n aros; ânt hwy i gyd yn hen fel dilledyn; plygi hwy fel plygu mantell, a newidir hwy fel newid dilledyn; ond tydi, yr un ydwyt, ac ar dy flynyddoedd ni bydd diwedd.” Wrth bwy o'r angylion y dywedodd ef erioed: “Eistedd ar fy neheulaw nes imi osod dy elynion yn droedfainc i'th draed”? Onid ysbrydion gwasanaethgar ydynt oll, yn cael eu hanfon i weini, er mwyn y rhai sydd i etifeddu iachawdwriaeth?