Habacuc 1:12-17

Onid wyt ti erioed, O ARGLWYDD, fy Nuw sanctaidd na fyddi farw? O ARGLWYDD, ti a'u penododd i farn; O Graig, ti a'u dewisodd i ddwyn cerydd. Ti, sydd â'th lygaid yn rhy bur i edrych ar ddrwg, ac na elli oddef camwri, pam y goddefi bobl dwyllodrus, a bod yn ddistaw pan fydd y drygionus yn traflyncu un mwy cyfiawn nag ef ei hun? Pam y gwnei bobl fel pysgod y môr, fel ymlusgiaid heb neb i'w rheoli? Coda hwy i fyny â bach, bob un ohonynt, a'u dal mewn rhwydau, a'u casglu â llusgrwydau; yna mae'n llawenhau ac yn gorfoleddu, yn cyflwyno aberth i'w rhwydau ac yn arogldarthu i'r llusgrwydau, am mai trwyddynt hwy y caiff fyw'n fras a bwyta'n foethus. A ydyw felly i wagio'r rhwydau'n ddiddiwedd, a lladd cenhedloedd yn ddidostur?

Cynlluniau Darllen am ddim a Defosiynau yn ymwneud â Habacuc 1:12-17