Exodus 15:1-18

Yna canodd Moses a'r Israeliaid y gân hon i'r ARGLWYDD: “Canaf i'r ARGLWYDD am iddo weithredu'n fuddugoliaethus; bwriodd y ceffyl a'i farchog i'r môr. Yr ARGLWYDD yw fy nerth a'm cân, ac ef yw'r un a'm hachubodd; ef yw fy Nuw, ac fe'i gogoneddaf, Duw fy nhad, ac fe'i dyrchafaf. Y mae'r ARGLWYDD yn rhyfelwr; yr ARGLWYDD yw ei enw. Taflodd gerbydau Pharo a'i fyddin i'r môr, a boddwyd ei gapteiniaid dethol yn y Môr Coch. Daeth llifogydd i'w gorchuddio, a disgynasant i'r dyfnderoedd fel carreg. Y mae nerth dy ddeheulaw, O ARGLWYDD, yn ogoneddus; dy ddeheulaw, O ARGLWYDD, a ddryllia'r gelyn. Trwy dy fawrhydi aruchel darostyngaist dy wrthwynebwyr; gollyngaist dy ddigofaint, ac fe'u difaodd hwy fel sofl. Trwy chwythiad dy ffroenau casglwyd y dyfroedd ynghyd; safodd y ffrydiau yn bentwr, a cheulodd y dyfnderoedd yng nghanol y môr. Dywedodd y gelyn, ‘Byddaf yn erlid ac yn goddiweddyd; rhannaf yr ysbail, a chaf fy nigoni ganddo; tynnaf fy nghleddyf, a'u dinistrio â'm llaw.’ Ond pan chwythaist ti â'th anadl, gorchuddiodd y môr hwy, nes iddynt suddo fel plwm i'r dyfroedd mawrion. Pwy ymhlith y duwiau sy'n debyg i ti, O ARGLWYDD? Pwy sydd fel tydi, yn ogoneddus ei sancteiddrwydd, yn teilyngu parch a mawl, ac yn gwneud rhyfeddodau? Pan estynnaist dy ddeheulaw, llyncodd y ddaear hwy. “Yn dy drugaredd, arweini'r bobl a waredaist, a thrwy dy nerth eu tywys i'th drigfan sanctaidd. Fe glyw y bobloedd, a dychryn, a daw gwewyr ar drigolion Philistia. Bydd penaethiaid Edom yn brawychu, ac arweinwyr Moab yn arswydo, a holl drigolion Canaan yn toddi. Daw ofn a braw arnynt; oherwydd mawredd dy fraich byddant mor llonydd â charreg, nes i'th bobl di, O ARGLWYDD, fynd heibio, nes i'r bobl a brynaist ti fynd heibio. Fe'u dygi i mewn a'u plannu ar y mynydd sy'n eiddo i ti, y man, O ARGLWYDD, a wnei yn drigfan i ti dy hun, y cysegr, O ARGLWYDD, a godi â'th ddwylo. Bydd yr ARGLWYDD yn teyrnasu byth bythoedd.”