Salm 77:1-20

Dw i’n gweiddi’n uchel ar Dduw, yn gweiddi’n uchel ar iddo wrando arna i. Dw i mewn helbul, ac yn troi at yr ARGLWYDD; dw i wedi bod yn estyn fy nwylo ato mewn gweddi drwy’r nos, ond ches i ddim cysur. Dw i wedi bod yn ochneidio wrth feddwl am Dduw, dw i wedi bod yn myfyrio arno – ond yn anobeithio. Saib Ti sydd wedi fy nghadw i’n effro; dw i mor boenus, wn i ddim beth i’w ddweud. Dw i wedi bod yn meddwl am yr hen ddyddiau, flynyddoedd lawer yn ôl. Cofio’r gân roeddwn i’n arfer ei chanu. Meddwl drwy’r nos am y peth, a chwilio am ateb. “Ydy’r ARGLWYDD wedi troi cefn arnon ni am byth? Ydy e’n mynd i ddangos ei ffafr aton ni eto? Ydy ei ffyddlondeb e wedi dod i ben yn llwyr? Ydy’r addewidion wnaeth e byth yn mynd i gael eu cyflawni? Ydy Duw wedi anghofio sut i ddangos trugaredd? Ydy ei ddig yn gryfach na’i dosturi?” Saib “Mae meddwl y fath beth yn codi cyfog arna i: fod y Goruchaf wedi newid ei ffyrdd.” Dw i’n mynd i atgoffa fy hun beth wnaeth yr ARGLWYDD – ydw, dw i’n cofio’r pethau rhyfeddol wnest ti ers talwm! Dw i’n mynd i gofio am bopeth wnest ti, a myfyrio ar y cwbl. O Dduw, mae dy ffyrdd di’n gwbl unigryw! Oes yna dduw tebyg i’n Duw ni? Na! Ti ydy’r Duw sy’n gwneud pethau anhygoel! Ti wedi dangos dy nerth i’r bobloedd i gyd. Ti wnaeth ollwng dy bobl yn rhydd gyda dy fraich gref, sef disgynyddion Jacob a Joseff. Saib Dyma’r dyfroedd yn dy weld di, O Dduw, dyma’r dyfroedd yn dy weld di ac yn cynhyrfu. Roedd y môr dwfn yn crynu mewn ofn! Roedd y cymylau’n tywallt y glaw, yr awyr yn taranu, a dy saethau yn fflachio ym mhobman. Roedd dy lais i’w glywed yn taranu yn y storm; dy fellt yn goleuo’r byd, a’r ddaear yn crynu drwyddi. Agoraist ffordd drwy’r môr; cerddaist drwy’r dyfroedd cryfion, er bod neb yn gweld olion dy draed. Dyma ti’n arwain dy bobl fel praidd dan ofal Moses ac Aaron.