Ioan 12:1-11

Bum diwrnod cyn Gŵyl y Pasg cyrhaeddodd Iesu Bethania, lle roedd Lasarus yn byw (y dyn wnaeth Iesu ddod ag e’n ôl yn fyw). Roedd swper wedi’i drefnu i anrhydeddu Iesu. Roedd Martha yn gweini, a Lasarus yn un o’r rhai oedd yn eistedd gydag Iesu wrth y bwrdd. Daeth Mair i mewn gyda jar hanner litr o nard pur, oedd yn bersawr drud iawn. Tywalltodd y persawr ar draed Iesu ac wedyn sychu ei draed â’i gwallt. Roedd arogl y persawr i’w glywed drwy’r tŷ i gyd. Ond yna dyma Jwdas Iscariot (y disgybl oedd yn mynd i fradychu Iesu yn nes ymlaen) yn protestio, “Roedd y persawr yna’n werth ffortiwn! Dylid bod wedi’i werthu, a rhoi’r arian i bobl dlawd!” (Doedd e ddim wir yn poeni am y tlodion. Beth oedd tu ôl i’w eiriau oedd y ffaith ei fod yn lleidr. Roedd Iesu a’i ddisgyblion yn rhannu un pwrs, a Jwdas oedd yn gyfrifol amdano, ond byddai’n arfer helpu ei hun i’r arian.) “Gad lonydd iddi,” meddai Iesu. “Mae hi wedi cadw hwn ar gyfer y diwrnod pan fydda i’n cael fy nghladdu. Bydd pobl dlawd o gwmpas i chi eu helpu nhw bob amser, ond fydda i ddim yma bob amser.” Roedd tyrfa fawr o bobl Jwdea wedi darganfod fod Iesu yn Bethania. Dyma nhw’n mynd yno, ddim jest i weld Iesu, ond hefyd i weld Lasarus yr un ddaeth Iesu ag e’n ôl yn fyw. Ond roedd y prif offeiriaid wedi penderfynu fod rhaid cael gwared â Lasarus hefyd, am fod llawer o bobl Jwdea wedi’u gadael nhw a dod i gredu yn Iesu o’i achos e.