Eseia 64:1-12

O na fyddet ti’n rhwygo’r awyr a dod i lawr, nes bod y mynyddoedd yn crynu o dy flaen di – byddai fel tân yn llosgi brigau sych, neu’n gwneud i ddŵr ferwi – i dy elynion ddod i wybod pwy wyt ti ac i’r cenhedloedd grynu o dy flaen di! Roeddet ti’n arfer gwneud pethau syfrdanol, cwbl annisgwyl! Roeddet ti’n dod i lawr ac roedd y mynyddoedd yn crynu o dy flaen. Does neb erioed wedi clywed a does neb wedi gweld Duw tebyg i ti, sy’n gweithredu o blaid y rhai sy’n ei drystio fe. Ti’n helpu’r rhai sy’n mwynhau gwneud beth sy’n iawn, ac sy’n cofio sut un wyt ti. Er dy fod ti’n ddig am ein bod ni’n pechu o hyd, gallen ni ddal gael ein hachub! Ond bellach dŷn ni i gyd fel rhywbeth aflan, mae hyd yn oed ein gorau ni fel dillad isaf budron. Dŷn ni i gyd wedi gwywo fel deilen, Ac mae’n methiant, fel y gwynt, yn ein chwythu i ffwrdd. Does neb yn galw ar dy enw di, nac yn gwneud ymdrech i ddal gafael ynot ti. Ti wedi troi i ffwrdd oddi wrthon ni, a gwneud i ni wynebu’n methiant! Ac eto, ARGLWYDD, ti ydy’n Tad ni! Gwaith dy ddwylo di ydyn ni – ni ydy’r clai a thi ydy’r crochenydd. Paid gwylltio’n llwyr hefo ni, ARGLWYDD! Paid dal dig am ein methiant am byth! Edrych arnon ni i gyd, dy bobl! Mae dy drefi sanctaidd yn anialwch! Mae Seion yn anialwch, a Jerwsalem yn adfeilion. Mae’r deml gysegredig a hardd lle roedd ein hynafiaid yn dy foli di, wedi cael ei llosgi’n ulw. Mae ein trysorau’n bentwr o rwbel. Wyt ti’n mynd i ddal i ymatal er gwaetha hyn i gyd, ARGLWYDD? Wyt ti’n mynd i sefyll yna’n dawel tra dŷn ni’n cael ein cosbi mor drwm?