Eseia 5:8-30

Gwae y rhai sy’n cydio tŷ wrth dŷ, ac yn ychwanegu cae at gae, nes bod dim lle i neb arall fyw yn y wlad! Dw i wedi clywed yr ARGLWYDD hollbwerus yn dweud: Bydd llawer o dai yn cael eu dinistrio, fydd neb yn byw yn y tai mawr, crand. Bydd deg acer o winllan yn rhoi llai na chwe galwyn o win; a chae lle heuwyd deg mesur o had yn rhoi dim ond un mesur yn ôl. Gwae’r rhai sy’n codi’n fore i yfed diod feddwol ac yn aros ar eu traed gyda’r nos dan ddylanwad gwin. Maen nhw’n cael partïon gyda’r delyn a’r nabl, y drwm a’r pib – a’r gwin, ond yn cymryd dim sylw o’r ARGLWYDD, nac yn gweld beth mae’n ei wneud. Felly, bydd fy mhobl yn cael eu caethgludo am beidio cymryd sylw. Bydd y bobl bwysig yn marw o newyn, a’r werin yn gwywo gan syched. Bydd chwant bwyd ar fyd y meirw; bydd yn agor ei geg yn anferth, a bydd ysblander Jerwsalem a’i chyffro, ei sŵn a’i sbri yn llithro i lawr iddo. Bydd pobl yn cael eu darostwng a phawb yn cywilyddio; bydd llygaid y balch wedi syrthio. Ond bydd yr ARGLWYDD hollbwerus wedi’i ddyrchafu drwy ei gyfiawnder; a’r Duw sanctaidd wedi profi ei fod yn sanctaidd drwy ei degwch. Bydd ŵyn yn pori yno fel yn eu cynefin, a chrwydriaid yn bwyta yn adfeilion y cyfoethog. Gwae’r rhai sy’n llusgo drygioni gyda rhaffau twyll, a llusgo pechod ar eu holau fel trol! Y rhai sy’n dweud, “Gadewch iddo wneud rhywbeth yn sydyn, i ni gael gweld; gadewch i ni weld pwrpas Un Sanctaidd Israel, i ni gael gwybod beth ydy e!” Gwae’r rhai sy’n galw drwg yn dda a da yn ddrwg, sy’n dweud fod tywyllwch yn olau a golau yn dywyllwch, sy’n galw’r chwerw yn felys a’r melys yn chwerw! Gwae’r rhai sy’n meddwl eu bod nhw’n ddoeth, ac yn ystyried eu hunain mor glyfar! Gwae’r rhai sy’n arwyr wrth yfed gwin – ac yn meddwl eu bod nhw’n rêl bois wrth gymysgu’r diodydd; y rhai sy’n gollwng troseddwyr yn rhydd am freib, ac yn gwrthod rhoi dedfryd gyfiawn i’r dieuog. Felly, fel gwellt yn llosgi yn y fflamau a gwair yn crino yn y gwres, bydd eu gwreiddiau yn pydru a’u blagur yn cael ei chwythu ymaith fel llwch. Am eu bod wedi gwrthod beth mae’r ARGLWYDD hollbwerus yn ei ddysgu, a chymryd dim sylw o neges Un Sanctaidd Israel. Dyna pam roedd yr ARGLWYDD wedi digio gyda’i bobl. Dyna pam wnaeth e droi yn eu herbyn nhw, a’u taro nhw. Roedd y mynyddoedd yn crynu, a’r cyrff yn gorwedd fel sbwriel ar y strydoedd. Ac eto wnaeth Duw ddim tawelu, roedd yn dal yn eu herbyn nhw. Bydd e’n codi baner i alw cenedl o bell, ac yn chwibanu ar un o ben draw’r byd. Ac edrychwch, maen nhw’n dod ar ras wyllt! Does neb yn blino nac yn baglu’n y rhengoedd, neb yn pendwmpian nac yn cysgu, neb â’i felt wedi’i ddatod, na charrai ei esgid wedi torri. Mae eu saethau’n finiog, a’u bwâu i gyd yn dynn. Mae carnau’r meirch yn galed fel carreg, ac olwynion eu cerbydau yn troi fel corwynt. Mae eu rhuad fel llew, maen nhw’n rhuo fel llewod ifanc sy’n chwyrnu wrth ddal yr ysglyfaeth a’i lusgo i ffwrdd – all neb ei achub! Bryd hynny, bydd sŵn y rhuo fel tonnau’r môr yn taro’r tir. Wrth edrych tua’r tir gwelir tywyllwch ac argyfwng, a’r golau’n troi’n dywyllwch yn y cymylau o ewyn.