Hebreaid 9:11-28

Ond yna daeth y Meseia fel Archoffeiriad, a rhoi i ni’r holl bethau da dŷn ni eisoes wedi’u profi. Mae e wedi mynd drwy’r babell go iawn, sef yr un berffaith na chafodd ei gwneud gan bobl ac sydd ddim yn perthyn i’r byd hwn. Aeth i mewn un waith ac am byth i’r Lle Mwyaf Sanctaidd sydd yn y nefoedd. Aeth e ddim gyda gwaed geifr a lloi – aeth â’i waed ei hun, er mwyn i ni gael ein gollwng yn rhydd am byth. Roedd gwaed geifr a theirw yn cael ei daenellu, a lludw’r heffer yn cael ei wasgaru, er mwyn gwneud y bobl oedd yn aflan yn lân yn seremonïol. Ond mae gwaed y Meseia yn cyflawni llawer iawn mwy – mae’n glanhau’r gydwybod o’r pethau sy’n arwain i farwolaeth. Felly gallwn ni wasanaethu’r Duw byw! Mae’r Meseia wedi cyflwyno ei hun yn aberth perffaith i Dduw drwy nerth yr Ysbryd tragwyddol. Dyna pam mai fe ydy’r canolwr sy’n selio’r ymrwymiad newydd. Buodd farw i dalu’r pris i ollwng pobl yn rhydd o ganlyniadau’r pechodau gafodd eu cyflawni dan y drefn gyntaf – er mwyn i’r rhai sydd wedi’u galw dderbyn yr holl fendithion tragwyddol mae wedi’u haddo iddyn nhw. Os ydy rhywun wedi gwneud ewyllys, mae’n rhaid profi fod y person hwnnw wedi marw cyn i neb gael dim. Dydy ewyllys ddim yn cael ei gweithredu nes i’r un wnaeth yr ewyllys farw – dydy’r eiddo ddim yn cael ei rannu pan mae e’n dal yn fyw! Dyna pam roedd angen gwaed i hyd yn oed y drefn gyntaf gael ei gweithredu. Ar ôl i Moses ddweud wrth y bobl beth oedd pob un o orchmynion Cyfraith Duw, defnyddiodd frigau isop wedi’u rhwymo gyda gwlân ysgarlad i daenellu dŵr a gwaed lloi a geifr ar y sgrôl o’r Gyfraith ac ar y bobl. “Mae’r gwaed yma yn cadarnhau’r ymrwymiad mae Duw wedi’i wneud i chi ei gadw,” meddai wrthyn nhw. Wedyn taenellodd y gwaed yr un fath ar y babell ac ar bopeth oedd yn cael ei ddefnyddio yn y seremonïau. A dweud y gwir, mae Cyfraith Moses yn dweud fod bron popeth i gael ei buro drwy gael ei daenellu â gwaed, a bod maddeuant ddim yn bosib heb i waed gael ei dywallt. Roedd rhaid i’r pethau hynny i gyd gael eu puro gan waed yr aberthau. Ond dim ond copïau o’r pethau nefol ydyn nhw, ac mae angen aberthau gwell nag anifeiliaid i buro’r rheiny. Aeth y Meseia i mewn i’r nefoedd ei hun, lle mae’n ymddangos o flaen Duw ar ein rhan ni. Dim i’r cysegr wedi’i godi gan bobl aeth e – gan fod hwnnw’n ddim byd ond copi o’r un nefol go iawn. A wnaeth e ddim mynd i mewn i’r nefoedd lawer gwaith i offrymu ei hun (fel yr archoffeiriaid eraill oedd yn gorfod mynd â gwaed anifail i mewn i’r Lle Mwyaf Sanctaidd flwyddyn ar ôl blwyddyn). Petai’n rhaid iddo wneud hynny, byddai wedi gorfod marw lawer gwaith ers i’r byd gael ei greu! Na! daeth y Meseia un waith ac am byth, yn agos at ddiwedd yr oesoedd, i ddelio gyda phechod drwy ei aberthu ei hun. Yn union fel mae pawb yn mynd i farw un waith, a wynebu barn ar ôl hynny, buodd y Meseia farw un waith yn aberth, a chario pechodau llawer iawn o bobl iddyn nhw gael eu maddau. A bydd yn dod yn ôl yr ail waith, dim i ddelio gyda phechod y tro hwn, ond i achub pawb sy’n disgwyl yn frwd amdano.