Bantawa Rai

“नि म़नाचि छ़ङ्‌मान्‍छेन्‍दानुम्‍च़म, खोन्‍कि खानानिन्‌छाङ निनाम्‍हाङ्‌आ छ़ङ्‌ऩछेन्‍तिमिन। देकिनालो देत्‍नि खानानिन नि म़नाचि छ़ङ्‌त़छेन्‍तुम्‍च़म, मोवात्‍निङा निनाम्‍हाङ्‌आ खानानिन्‌छाङ छ़ङ्‌ऩछेन्‍तिन। खाउ हाक्‍खाआ नि म़नाचि खानानिन त़हाक्‍तुम्‍च़म, मो हाक्‍खाआङा खानानिन्‌छाङ निनाम्‍हाङ्‌आ ऩहाक्‍तिन।
देकि खाना आम्‍निछाओ अ़म़क्‌दाओ चाच़ङ त़खाङु, मेन आप्‍पि आम्‍म़क्‌दाओ स़ङ्‌द़क त़खान्‌योन? आम्‍म़क्‌दा स़ङ्‌द़क याक्‌याङ्‌नालो देत्‍नि खाना आम्‍निछा लोमा त़ऱ, ‘अ़ङ्‌का आम्‍म़क्‌दाओ चाच़ङ लोइसुङ्‌ने’? खानानिन कोङ्‌क़त्‌वाचि ओ! बुया आम्‍नुओ म़क्‌दाओ स़ङ्‌द़क लोइसानुम, खोन्‍कि आम्‍नुओ निछाचिओ अ़चुम़क्‌दाओ चाच़ङ नुलोक त़खाम्‌कि लोन्‍मा त़ऱम।
दि सेङ्‌याङ, मो कुतिवाचि मान्‍प़दानुम्‍च़म, मोवात्‍नि त़च़न्‌नालो मोचिआ खानानिन ऩझोम्‍तिन। खोन्‍कि आम्‍नुओ वाचेत्‍लुङ्‌चि भाक्‌चिओ अ़चुबुदा मान्‌वेत्‍खान्‍दानुम्‍च़म, मोवात्‍नि त़च़न्‌नालो मोचिआ अ़चुलाङ्‌आ अ़नेप।


दोरानुम खोन्‍किना खानानिन्‌आ त़तोक्‍तुम, लामानुम खोन्‍कि खानानिन्‌आ त़धिरुम, मोआनुम खोन्‍कि आम्‍नुओ निम्‍पाङ लाप्‍तिखोप होत। देकिनालो साङ्‌आ दोरु, मोसाआ तोक्‍तु, खोन्‍कि साङ्‌आ लामु, मोसाआ धिरु, साङ्‌आ मोउ, खोन्‍कि मोसोओ निम्‍पाङ लाप्‍तिखोप होत।
खानानिन्‌एदाओ खाक्‍को म़ना मोवाको मुयाङ, अ़छाआ पेम्‍पाक दोत्‍तुहिदा लुङ प़कि? माङ्‌लो ङा दोत्‍तुहिदा प़ प़कि? मोवात्‍नि खानानिन अ़अ़त्‍पा त़मुन्‌येन्‌नुछाङ आम्‍नुओ छाचि अ़नुवाक सामाचि प़मा त़लेसिन्‌येन्‌नालो आम्‍नुओ निनाम्‍मादुओ पापाआ खोक्‍कोएदा कादोत्‌चि देम च़लोक अ़नुवाक सामाचि म़प़चि?
खोन्‌ओसा म़नाचिआ खानानिन देत्‍नि ऩमेत्‍तिन्‍प़न्‍नेनि त़मिनिन्‌येन मोवात्‍निङा खानानिन्‌आछाङ नि म़नाचि मुवानुम्‍च़म, देकिनालो ओङा मोसाओ अ़य़ङ्‌हुप खोन्‍कि निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खाकालुचिओ अ़चुचिन्‍माय़ङ्‌चि ओ।


चुकुवाहुत्‍हुत्‌ओ लाप्‍तिखोप्‌दाङ्‌का वाङानिन, देकिनालो लुक्‍खादा कातात्‍ला लाप्‍तिखोप थायाङ, खोन्‍कि मो लाप्‍तिखोप लाम कावाङ्‌चि ब़द्‍धे म़मु। मेन ह़ङ्‌म़ङ्‌दा कातात्‍ला लाम चाअ़त खोन्‍कि लाप्‍तिखोप चुकुवाहुत्‍हुत्‌ओ मु, खोन्‍कि मो काधित्‌चि अ़क्‍चिलोक ओन्‍ङा म़मु।


सोज्‍जेओ निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खाकालुचिएदाङ्‌का चाप्‍चेत्‍तानिन्‍चिन। मोचि आम्‍नुओ रादा भेरावाको म़लिकि म़ता, मेन अ़चुकोङ्‌हुत्‌या क़माकात्‍तुओ बेन्‍पाचिवात्‍नि मोचि म़मु। मोचिओ अ़चुकाचिलाम्‍पा खानानिन्‌आ मोचि त़सिन्‍तुम्‍च़म। दि त़ङ्‌खोक्‌वा ताङ्‌दाङ्‌का अङ्‌गुरा माङ्‌लो सुइधा ताङ्‌दाङ्‌का वासि लाम कि? मोवात्‍निङा झारा अ़नुवाक स़ङ्‌ताङ्‌आ अ़नुवाक अ़सिवा सिसु। मेन अ़अ़त्‍पा स़ङ्‌ताङ्‌आ अ़अ़त्‍पा अ़सिवा सिसु। अ़नुवाक स़ङ्‌ताङ्‌आ अ़अ़त्‍पा अ़सिवा सिमा अ़ऱन ना अ़अ़त्‍पा स़ङ्‌ताङ्‌आ अ़नुवाक अ़सिवा सिमाङा ऱ। अ़नुवाक सिवा मान्‍सिकादा स़ङ्‌ताङ झारा म़धेत्‍तेन, खोन्‍कि मिदा म़वेन्‍दि। मोवात्‍नि, मो निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खाकालुचि मोचिओ अ़चुकाचिलाम्‍पा खानानिन्‌आ मोचि त़सिन्‍तुम्‍च़म।
अ़ङ्‌का ‘हाङ्‌पो, हाङ्‌पो’नि कालोचि झारा निनाम्‍हाङ्‌होन्‌दा ऩवाङ्‌निन। मेन निनाम्‍मादुओ अ़ङ्‌पापाओ अ़चुलोमाय़ङ्‌वा काच़चिआ ओन्‍ङा निनाम्‍हाङ्‌ओ अ़चुहाङ्‌होन्‌दु वाङ्‌मा अ़तोक। मो छ़ङ्‌छेन्‍मा लेन झारासा अ़ङ्‌का ऩलोङा, ‘हाङ्‌पो, हाङ्‌पो दि आन्‍कान्‍का आम्‍नुओ ऩङ्‌दा निनाम्‍हाङ्‌य़ङ खामान्‍लुदान्‍का? आम्‍नुओ ऩङ्‌दा चाकावालावाचि मान्‍लोन्‍दोम्‍च़म्‍का? खोन्‍कि आम्‍नुओ ऩङ्‌दा सावापोरिओ काचिचि मान्‍मुदोम्‍च़म्‍का?’ खोन्‍किना अ़ङ्‌का मोचि मोन्‍ग़रि नुलोक लोङ्‌च़ङ, ‘अ़ङ्‌का खानानिन देम्‍खाछाङ मान्‍सिन्‌युक्‍नानिन। अ़त्‍लो काचि कामुचि ओ, अ़ङ्‌काएदाङ्‌का खारालावानिन।’


मोवात्‍नि साङ्‌आ अ़ङ्‌य़ङ्‌चि एनुचि खोन्‍कि मोचि मुचि, मो अ़क्‍छा तायाहाङ्‌पा म़ना अ़खिम लुङ्‌छ़ङ दुङ्‌दा कामुपावाको ओ। वा ता, खोन्‍कि वाधुप खारा, कुह़क्‍मा बाना खोन्‍कि मो खिम्‌दा धुङ्‌साकिछाङ मो खिम मान्‍तेन। देकिनालो मो खिम लुङ्‌छ़ङ दुङ्‌दा मुवायुङ्‌सा। मेन साङ्‌आ अ़ङ्‌य़ङ एनुकि मोचि अ़मुन्‍चिन, मो अ़क्‍छा खामान्‍सिन म़ना अ़खिम लुङ्‌च़क़य़क दुङ्‌दा कामुपावाको ओ। वा ता, खोन्‍कि वाधुप खारा, कुह़क्‍मा बानाकि मो खिम्‌दा धुङ्‌सा खोन्‍किना मो खिम चाअ़त्‍लो भुङ्‌साखारा।”
येसुओ ओ अ़चुय़ङ्‌चि म़य़ङाचिआ खोन्‍कि मो म़ना मुक्‍लाचि अ़चुओ चिन्‍माय़ङ अ़एनाकि दोम्‍तुदोचि। देकिनालो खोक्‍कोसाआ मोचि य़ङ्‌हुप काचिन्‍पाचिआ म़चिन्‍तुचिवा माआङ, मेन पाङ्‌एनान म़चिन्‍तुङुचि।

گوێگرتن لە मत्‍ति 7