Gènesi 32:22-31
Gènesi 32:22-31 Bíblia Evangèlica Catalana (BEC)
A la nit, es va llevar, prengué les seves dues mullers, les dues serventes i els onze fills, i va passar el gual del Jaboc. Els conduí i els féu passar el rierol juntament amb tot el que era seu, però Jacob es va quedar tot sol. Lla-vors un home va lluitar amb ell fins a trenc d’alba. Veient que no el podia vèncer, men-tre lluitava va tocar l’articulació de la cuixa de Jacob, que es va desllorigar. Aquell home li digué: “Deixa’m anar, que ja apunta l’alba.” Jacob li con-testà: “No et deixaré fins que m’hagis beneït.” L’altre li preguntà: “Com et dius?” Respongué: “Jacob.” Li digué: “Doncs, d’ara endavant ja no et diràs més Jacob, sinó Israel, perquè has lluitat amb Déu i amb els homes i has vençut.” Llavors Jacob li va dir: “Si et plau, digues-me el teu nom.” Li va contestar: “Per què em preguntes el meu nom?” I allí mateix el va beneir. Jacob va anomenar aquell lloc Pe-nuel, perquè pensava: “He vist Déu cara a cara i encara sóc viu.” El sol ja sortia quan passava més enllà de Penuel, i anava coix a causa de la cuixa ferida.
Gènesi 32:22-31 Bíblia Catalana, Traducción Interconfesional (BCI)
Els ramats destinats a obsequiar Esaú van passar al davant; però, aquella nit, Jacob es quedà al campament. Aquella mateixa nit, Jacob es va llevar, va prendre les seves dues mullers amb les dues serventes i els onze fills i travessà el gual del Jaboc. Els va fer passar a l’altra banda del riu i també hi dugué tot el que tenia; i ell es va quedar sol. Llavors un desconegut va lluitar amb ell fins a trenc d’alba. Veient que no podia vèncer Jacob, tot lluitant li va donar un cop a l’articulació de la cuixa i la hi va desllorigar. Després digué a Jacob: – Deixa’m anar, que despunta l’alba. Jacob va respondre: – No et deixaré anar que no m’hagis beneït. L’altre li va demanar: – Com et dius? Ell respongué: – Jacob. Li diu: – D’ara endavant no et diràs més Jacob, sinó Israel, perquè has lluitat amb Déu i amb els homes, i has vençut. Jacob li demanà: – Digues-me, si et plau, el teu nom. Però ell va respondre: – Per què em preguntes el meu nom? I el va beneir allà mateix. Jacob va donar a aquell lloc el nom de Penuel, perquè deia: – He vist Déu cara a cara i n’he sortit amb vida.