YouVersion Logo
Search Icon

زبُور 4

4
فصلِ چارُم
خُداوند دُعای آدمِ باوَفا ره مِیشنَوه
بَلدِه سردِستِه خانِنده ها، قد آله های مُوسِیقی تاردار خانده شُنه؛ زبُورِ داوُود.
1اَی خُدای دادرَس مه،
وختِیکه تُو ره کُوی مُونُم جوابِ دُعای مَره بِدی.
غَیتِیکه دَ تَنگی-و-سختی بُودُم، تُو مَره دَ پِراخی اَوُردی.
دَ بَلِه مه رَحم کُو و دُعای مَره بِشنَو.
2اَی بَنی آدم، تا چی وخت آبرُو-و-عِزَت مَره دَ رَسوایی تبدِیل مُونِید؟
و تا چی غَیت چِیزای باطِل ره دوست مِیدَنِید و از دروغ پَیرَوی مُونِید؟ سِلاه.
3ولے بِدَنِید که خُداوند آدمِ باوَفا ره بَلدِه خُو جدا کده،
غَیتِیکه خُداوند ره کُوی مُونُم، اُو آواز مَره مِیشنَوه.
4 وختِیکه قار مُوشِید، گُناه نَکُنِید؛
بَلکِه دَ بارِه شی دَ دِل های خُو دَ جاگِه خُو فِکر کُنِید و چُپ بَشِید. سِلاه.
5قُربانی های بَرحق تقدِیم کُنِید
و دَ خُداوند تَوَکُل کُنِید.
6غَدر کسا مُوگیه: ”کِی اَسته که دَ حقِ ازمو خُوبی کُنه؟“
اَی خُداوند، بیل که نُورِ رُوی تُو دَ بَلِه ازمو روشَنی کُنه.
7تُو خوشی ره دَ دِل مه قرار دَدے،
کَلوتر از خوشی که اُونا از پِرَیمو شُدونِ غَلّه و شِیرِه انگُورِ دَ دِست میره.
8ما دَ آرامی دِراز کشِیده خاو مورُم،
چراکه تنها تُو اَی خُداوند، باعِث مُوشی که ما دَ اَمنیَت بُود-و-باش کنُم.

Currently Selected:

زبُور 4: HAZ

Highlight

Share

Copy

None

Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in