دوّم قرنتیان 7

1ای عزیزان، این وعده‌ها به ما داده شده است، پس ما باید خود را از هر چیزی که جسم و جان ما را آلوده می‌سازد، پاک کنیم و با خداترسی خود را کاملاً مقدّس سازیم.

شادمانی پولس

2قلب‌های خود را به‌سوی ما بگشایید. ما با هیچ‌کس به‌ناحق رفتار نکرده‌ایم. اخلاق کسی را فاسد نساخته‌ایم و از کسی سوء‌استفاده نکرده‌ایم. 3من نمی‌خواهم با سخنان خود شما را محکوم سازم، زیرا چنان‌که قبلاً گفته بودم، شما آن‌قدر در نزد ما عزیز هستید که حاضریم همواره با شما باشیم، چه در زندگی و چه در مرگ. 4من چقدر به شما اطمینان دارم و چقدر به شما افتخار می‌کنم! و با وجود تمام زحمات و مشکلاتی که داریم، من دلگرمی و شادی زیادی دارم.

5مثلاً وقتی به مقدونیه رسیدیم، نه‌تنها نتوانستیم کمی استراحت کنیم، بلکه از هر طرف دچار زحمت شدیم. ازیک‌طرف با دیگران در نزاع بودیم و از طرف دیگر باطناً می‌ترسیدیم. 6امّا خدا که به دل‌شکستگان دل‌داری می‌دهد، با آمدن تیطُس به ما دلگرمی ‌بخشید. 7تنها آمدن او نبود که ما را خوشحال ساخت، بلکه تشویق شما از او نیز در شادی ما مؤثر بود. او به من خبر داد که شما چقدر می‌خواهید مرا ببینید و چگونه از کاری که کرده بودید، پشیمان شده‌اید و چقدر اکنون از من دفاع می‌کنید. این چیزها شادی مرا بیشتر کرده است.

8با این‌که نامۀ من باعث ناراحتی شما گردید، من از نوشتن آن پشیمان نیستم، اگرچه وقتی متوجّه شدم که آن نامه برای مدّت کمی باعث رنجش شما شده بود، از نوشتن آن پشیمان شدم، 9امّا حالا خوشحالم، نه به علّت رنجی که متحمّل شدید، بلکه به‌ سبب این‌که این غم باعث شد که از راه خود برگردید. زیرا مطابق ارادۀ خدا شما دچار درد و رنج شدید تا به‌این‌وسیله از تنبیه ما کاملاً در امان باشید. 10چون رنجی که طبق ارادۀ خدا باشد باعث توبه و درنتیجه نجات شما می‌گردد و هیچ پشیمانی به‌دنبال ندارد. امّا درد و رنج دنیوی باعث مرگ می‌شود. 11ببینید، درد و رنجی که مطابق ارادۀ خدا تحمّل کرده‌اید چه صفات نیکویی در شما به‌وجود آورده است: جدّیّت، دفاع از بی‌گناهی خویش و ناراحتی در مقابل بی‌عدالتی‌ها، ترس از شرارت، اشتیاق و غیرت و تعصّب برای به کیفر رسانیدن خطاکاران! شما خوب نشان دادید که در تمام این جریان بی‌تقصیر هستید.

12من آن نامه را به‌خاطر آن شخص ظالم و یا آن شخص مظلوم ننوشتم، بلکه تا بر شما معلوم شود که میزان علاقه و اطاعت شما نسبت به ما در حضور خدا چقدر زیاد است. 13بنابراین وقتی دیدیم تیطُس چقدر از این‌که همۀ شما موجب آرامش و آسودگی خیال او شدید، شاد و خوشحال است، ما بسیار دل‌گرم شدیم. 14من نزد او از شما زیاد تعریف کردم و شما آبروی مرا حفظ کردید! آری، همان‌طور که سخنان ما دربارۀ شما تماماً راست بود، فخر ما نیز نزد تیطُس به حقیقت پیوست. 15و هر وقت او اطاعت شما و آن ترس و لرزی را که در زمان ملاقات با او نشان دادید به‌یاد می‌آورد، دل‌بستگی‌اش نسبت به شما بیشتر می‌شود. 16بسیار خوشحالم که می‌توانم از هر حیث به شما اطمینان داشته باشم.

Currently Selected:

دوّم قرنتیان 7: مژده

Highlight

Copy