Luk 19

PENNOD XIX.

Am Zacchaius y publican. Y deg darn o arïan. Christ yn marchogaeth i Ierusalem; yn wylo drosti; ac yn gyrru y prynwŷr a’r gwerthwŷr allan o’r deml. Y llywodraethwŷr a fynnent ei ddifetha ef, oni bai ofn y bobl.

1A’R Iesu a aeth i mewn, ac a deithiodd trwy Iericho. 2Ac wele ŵr a elwid wrth ei enw Zacchaius, ac efe oedd brif publican, ac yn gyfoethog. 3Ac yr oedd efe yn ceisio gweled yr Iesu, pa fath ydoedd; ac ni allai gan y dyrfa, am ei fod yn fyr o faintiolu. 4Ac efe a redodd o’r blaen, ac a ddringodd i sycamorwŷdden, fel y gallai ei weled ef: oblegyd yr oedd efe i ddyfod y ffordd honno. 5A phan ddaeth yr Iesu i’r lle, efe a edrychodd i fynu, ac a’i canfu ef; ac a ddywedodd wrtho, Zacchaius, disgyn ar frys: canys rhaid i mi heddyw aros yn dy dŷ di. 6Ac efe a ddisgynodd ar frys, ac a’i derbyniodd ef yn llawen. 7A phan welsant, grwgnach a wnaethant oll, gan ddywedyd, Fyned o hono ef i mewn i lettya at ŵr pechadurus. 8A Zacchaius a safodd, ac a ddywedodd wrth yr Arglwydd, Wele, hanner fy nâ, O Arglwydd, yr ydwyf yn ei roddi i’r tlodion; ac os dygais ddim o’r eiddo neb trwy gamwedd, yr ydwyf yn ei dalu ar ei bedwerydd. 9A’r Iesu a ddywedodd wrtho, Heddyw y daeth iachawdwriaeth i’r tŷ hwn, o herwydd ei fod yntau yn fab i Abraham. 10Canys Mab y dyn a ddaeth i geisio ac i gadw yr hyn a gollasid. 11Ac a hwy yn gwrandaw ar y pethau hyn, efe a chwanegodd, ac a ddywedodd ddammeg, am ei fod efe yn agos i Ierusalem, ac am iddynt dybied yr ymddangosai breniniaeth Duw yn y fan. 12Am hynny y dywedodd efe, Rhyw ŵr bonheddig a aeth i wlad bell i dderbyn breniniaeth iddo ei hun, ac i ddychwelyd. 13Ac wedi galw ei ddeg gwas, efe a roddes iddynt ddeg punt, ac a ddywedodd wrthynt, Marchnattêwch hyd oni ddelwyf. 14Eithr ei ddinaswŷr a’i casasant, ac a ddanfonasant gennadwri ar ei ol ef, gan ddywedyd, Ni fynnwn ni hwn i lywodraethu arnom. 15A bu, pan ddaeth efe yn ei ol, wedi derbyn y freniniaeth, erchi o hono ef alw y gweision hyn atto, i’r rhai y rhoddasai efe yr arian, fel y gwybyddai beth a elwasai bob un wrth farchnatta. 16A daeth y cyntaf, gan ddywedyd, Arglwydd, dy bunt a ynnillodd ddeg punt. 17Yntau a ddywedodd wrtho, Da, was da: am i ti fod yn ffyddlon yn y lleiaf, bydded i ti awdurdod ar ddeg dinas. 18A’r ail a ddaeth, gan ddywedyd, Arglwydd, dy bunt di a wnaeth bum punt. 19Ac efe a ddywedodd hefyd wrth hwnnw, Bydd dithau ar bum dinas. 20Ac un arall a ddaeth, gan ddywedyd, Arglwydd, wele dy bunt, yr hon oedd gennyf wedi ei dodi mewn napcyn: 21Canys mi a’th ofnais, am dy fod yn ŵr traws: yr wyt ti yn cymmeryd i fynu y peth ni roddaist i lawr, ac yn medi y peth ni heuaist. 22Yntau a ddywedodd wrtho, O’th enau dy hun y’th farnaf, tydi was drwg. Ti a wyddit fy mod i yn ŵr traws, yn cymmeryd i fynu y peth ni roddais i lawr, ac yn medi y peth ni heuais: 23A phaham na roddaist fy arian i i’r bwrdd cyfnewid, fel pan ddaethwn y gallaswn ei gael gyd â llog? 24Ac efe a ddywedodd wrth y rhai oedd yn sefyll ger llaw, Dygwch oddi arno ef y bunt, a rhoddwch i’r hwn sydd â deg punt ganddo. 25(A hwy a ddywedasant wrtho, Arglwydd, y mae ganddo ef ddeg punt) 26Canys yr wyf fi yn dywedyd i chwi, mai i bob un y mae ganddo, y rhoddir iddo; eithr oddi ar yr hwn nid oes fawr ganddo, y dygir oddi arno, ïe, yr hyn sydd ganddo. 27A hefyd fy ngelynion hynny, y rhai ni fynnasent i mi lywodraethu arnynt, dygwch hwynt yma, a heddwch ger fy mron i. 28Ac wedi iddo ddywedyd y pethau hyn, efe a aeth o’r blaen, gan fyned i fynu i Ierusalem. 29Ac efe a ddigwyddodd pan ddaeth efe yn agos at Bethphage a Bethania, i’r mynydd a elwir Olewydd, efe a anfonodd ddau o’i ddisgyblion, 30Gan ddywedyd, Ewch i’r pentref ar eich cyfer; yn yr hwn, gwedi eich dyfodi mewn, chwi a gewch ebol yn rhwym ar yr hwn nid eisteddodd dŷn eriôed: gollyngwch ef, a dygwch yma. 31Ac os gofyn neb i chwi, Paham yr ydych yn ei ollwng? dywedwch fel hyn, Am fod yn rhaid i’r Arglwydd wrtho. 32A’r rhai a ddanfonasid a aethant ymaith, ac a gawsant fel y dywedasai efe wrthynt. 33Ac fel yr oeddynt yn gollwng yr ebol, ei berchennogion a ddywedasant wrthynt, Paham yr ydych yn gollwng yr ebol? 34A hwy a ddywedasant, Mae yn rhaid i’r Arglwydd wrtho. 35A hwy a’i dygasant ef at yr Iesu: ac wedi iddynt fwrw eu dillad ar yr ebol, hwy a ddodasant yr Iesu arno. 36Ac fel yr oedd efe yn myned, hwy a danasant eu dillad ar hŷd y ffordd. 37Ac weithian, ac efe yn nesâu at goriwaered mynydd yr Olewŷdd, dechreuodd yr holl lïaws ddisgyblion lawenhâu, a chlodfori Duw â llef uchel, am yr holl weithredoedd nerthol a welsent; 38Gan ddywedyd, Bendigedig yw y Brenhin sydd yn dyfod yn enw yr Arglwydd: Tangnefedd yn y nef, a gogoniant yn y goruchaf. 39A rhai o’r Pharisai o’r dyrfa a ddywedasant wrtho, Athraw, cerydda dy ddisgyblion. 40Ac efe a attebodd ac a ddywedodd wrthynt, Yr ydwyf yn dywedyd i chwi, Pe tawai y rhai hyn, y llefai y cerrig yn y fan. 41Ac wedi iddo ddyfod yn agos, pan welodd y ddinas, efe a wylodd drosti, 42Gan ddywedyd, Pe gwybuasit dithau, ïe, yn dy ddydd hwn, y pethau a berthynent i’th heddwch! eithr y maent yn awr yn guddiedig oddi wrth dy lygaid. 43Canys daw y dyddiau arnat, a’th elynion a fwriant glawdd o’th amgylch, ac a’th amgylchant, ac a’th warchaeant o bob parth; 44Ac a’th wnant yn gyd-wastad â’r llawr, a’th blant o’th fewn; ac ni adawant ynot faen ar faen: o herwydd nad adnabuost amser dy ymweliad. 45Ac efe a aeth i mewn i’r deml, ac a ddechreuodd fwrw allan y rhai oedd yn gwerthu ynddi, ac yn prynu; 46Gan ddywedyd wrthynt, Y mae yn ysgrifenedig, Tŷ gweddi yw fy nhŷ i: eithr chwi ai gwnaethoch yn ogof lladron. 47Ac yr oedd efe beunydd yn athrawiaethu yn y deml: a’r arch offeiriaid, a’r ysgrifenyddion, a phennaethiaid y bobl, a geisient ei ddifetha ef; 48Ac ni fedrasant beth i wneud, canys yr holl bobl oedd yn glynu wrtho i wrandaw arno.

Currently Selected:

Luk 19: JJCN

Highlight

Copy