14
یِسُوع اِک بیمار بندے نُوں چَنگا کر دا اے
1تے ایویں ہویا پئی اوہ سبت دے دِن فرِیسیاں دے کِسے سردار دے گھر روٹی کھان گیا۔ تے اوہ اوہدی سُوہ وِچ سن۔ 2تے ویکھو اِک اوہدے سامھنے سی جِہنُوں جلودھر سی۔ 3تے شریعت دے سکھالن والیاں تے فرِیسیاں نُوں یِسُوع آکھیا۔ سبت دے دِن چَنگا کرنا جائز اے۔ کہ نئیں؟ 4تے اوہ چُپ کر رہے۔ تَد اوس اوہنوں لے کے چَنگا کِیتا تے اوہنوں بھیج دِتّا۔ 5تے اوس اوہناں نُوں آکھیا۔ تُہاڈے وِچوں کیہڑا اے جِہدا کھوتا یا ڈھگّا کُھوہ وِچ ڈِگّیا ہوئے۔ تے اوہ اوہنوں سبت دے دِن چھیتی نال نا کڈھے؟ 6تے اوہ ایہناں گلّاں دا جواب نا دے سکے۔
فروتنی تے پَروہنیاں دی ٹہل سیوا
7تے جد اوس پَروہنیاں نُوں ویکھیا۔ پئی اوہ کِیویں عِزّت والی تھاں چُن لَیندے سن۔ تَد ایہہ تمثِیل دے کے اوہناں نُوں آکھیا۔ 8جد کوئی تینُوں ویاہ وِچ سَدّے تے عِزّت والی تھاں نا جا بَہو۔ خبرے اوس تیرے نالوں کِسے وڈّے نُوں نا سدّیا ہوئے؟ 9تے اوہ جِنّہے تینُوں تے اوہنوں سدّیا اے۔ آ کے تینُوں آکھے ایہدے لئی تھاں چھڈ۔ تے تَد شرمندہ ہو کے تینُوں ساریاں توں پچھا نا بہنا پَوے۔ 10سگوں جد تُوں سدّیا گِئیوں تے ساریاں توں پِچّھلے تھاں جا بَہہ۔ تاں جو جِنّہے تینُوں سدّیا اے جد آوے۔ اوہ تینُوں آکھے اَے دوست آ اگانہہ ہو بَہو۔ تَد اوہناں ساریاں دی نظر وِچ جیہڑے تیرے نال کھان بَیٹھے نیں۔ تیری بڑی عِزّت ہوئے گی۔ 11کیوں جو ہر اِک جیہڑا اپنے آپ نُوں اُچیاں کر دا اے۔ سو نِیواں کِیتا جائے گا۔ تے جیہڑا اپنے آپ نُوں نِیواں کر دا اے۔ اوہ اُچّا کِیتا جائے گا۔
12تَد اوس اوہنوں وی جِس اوہنوں سدّیا سی آکھیا جد تُوں دِنیں یا راتِیں روٹی تیار کریں تے نا اپنے دوستاں تے نا اپنے بھراواں نا اپنے ساکاں تے نا دَولت مند گوانڈِھیاں نُوں سدِّیں۔ کِتے اِنج نا ہوئے پئی اوہ وی تینُوں سَدّن۔ تے تینُوں بدلہ مِل جائے۔ 13سگوں جد تُوں اکٹّھ کریں تے غرِیباں لُولیاں لَنگیاں تے اَنھیاں نُوں سدِّیں۔ 14تَد تُوں مُبارک ہوویں گا کیوں جو اوہناں دے پلّے کُجھ نئیں اے۔ پئی تینُوں بدلہ دین۔ سو تینُوں نیکاں دی قیامت وِچ بدلہ دِتّا جائے گا۔
وڈّی دعوت دی تمثِیل
15تے اوہناں وِچوں جیہڑے اوہدے نال کھان بَیٹھے سن اِک ایہہ سُن کے اوہنوں آکھیا۔ دھنّ اے اوہ جیہڑا خُدا دی بادشاہی وِچ روٹی کھائے گا۔ 16پر اوس اوہنوں آکھیا کِسے بندے نے چوکھی روٹی پکائی تے بتھیریاں نُوں سدّیا۔ 17تے کھان دے ویلے اپنے نوکر نُوں گھلّیا۔ پئی سدّیاں ہویاں نُوں آکھے۔ پئی آؤ کیوں جو ہُن روٹی تیار اے۔ 18تے اوہ سارے مل کے عُذر کرن لگّے پہلے نے اوہنوں آکھیا مَیں تے پَیلی مُل لئی اے۔ مَینُوں لوڑ اے پئی اوہنوں ویکھن جاواں۔ میری عرض اے پئی مَینُوں رہن دے۔ 19تے دُوجے آکھیا۔ مَیں پنج جوگاں ڈھگّے مُل لَئے نیں۔ اوہناں نُوں واہ کے ویکھن جاناں اے۔ میری عرض اے پئی مَینُوں رہن دے۔ 20تے ترِیجے آکھیا مَیں ویاہ کِیتا اے تے ایس واسطے مَیں آ نئیں سکدا۔ 21سو نوکر جا کے اپنے مالک نُوں ایہناں گلّاں دی خبر سُنائی۔ تَد غُصّے ہو کے گھر دے مالک اپنے نوکر نُوں آکھیا۔ چھیتی نال نِکل کے شہر دیاں چَوکاں تے گلِیاں وِچ جا۔ تے غرِیباں تے لُولیاں تے لَنگیاں تے اَنھیاں نُوں ایتھے اندر لے آ۔ 22تے نوکر آکھیا اَے مالک۔ جیویں تُوں حُکم دِتّا۔ تِہا ای ہویا تے اجے وی تھاں اے۔ 23مالک نوکر نُوں آکھیا۔ سڑکاں تے بنّیاں ولّ جا تے دھکّے نال لوکاں نُوں اندر لے آ۔ پئی میرا گھر بھر جائے۔ 24کیوں جو مَیں تُہانوں آکھنا آں پئی اوہناں بندیاں وِچوں جیہڑے سَدّے گئے سن کوئی میرا کھانا نا چکھّے گا۔
شاگِردی دا مُل
25تے بڑی خلقت اوہدے نال ٹُری جاندی سی تے اوس پِچھّاں مُڑ کے اوہناں نُوں آکھیا۔ 26جے کوئی میرے ولّ آوے۔ تے اپنے پئیو تے ماں نال تے بیوی تے بالاں نال تے بھراواں تے بھیناں نال سگوں اپنی ای جان نال وی وَیر نا رکھّے۔ اوہ میرا شاگِرد نئیں ہوسکدا۔ 27جیہڑا اپنی صلِیب چُک کے میرے مگر نا آوے۔ میرا شاگِرد نئیں ہو سکدا۔ 28تُہاڈے وِچوں کیہڑا اے۔ جِس بُرج اُسارن دی دلیل کِیتی ہوئے تے پہلاں بَہہ کے خرچے دا حِساب نا کرے۔ پئی اوہنوں تیار کر سَکاں گا کہ نئیں؟ 29کِتے اجیہا نا ہوئے پئی جد اوس نِینّھ رکھی تے کمّ نُوں مُکا نا سکیا۔ تے سارے ویکھن والے اوہدے اُتّے ایہہ آکھ کے ہسّن۔ 30پئی ایس بندے اُساری شُروع کِیتی۔ پر مُکا نا سکیا۔ 31کیہڑا بادشاہ دُوجے بادشاہ نال جد لڑائی نُوں جاوے۔ پہلاں بَہہ کے صلاح نا کرے گا۔ پئی مَیں دَس ہزار لے کے اوہدے نال لڑ سَکاں گا کہ نئیں۔ جیہڑا وِیہہ ہزار لے کے میرے اُتّے چڑھ آؤندا اے؟ 32نئیں تے جدوں دُوجا اجے دُراڈے ای اے اوہ لاگی گھل کے صُلح صفائی دِیاں شرطاں پُچھے گا۔ 33سو ایسے طرح تُہاڈے وِچوں بھانویں کوئی ہوئے جیہڑا اپنا سبھو کُجھ چھڈ نا دے اوہ میرا شاگِرد نئیں ہو سکدا۔
بے سوادلا لُون
34لُون تے چنگی شے اے پر جے لُون دا سواد وِگڑ جائے۔ تے اوہ کاہدے نال سوادلا کِیتا جائے گا؟ 35نا اوہ زمین دے تے نا رُوڑی دے کمّ دا رہیا۔ لوکی اوہنوں باہر سُٹ چھڈ دے نیں۔ جِہدے سُنن دے کنّ ہون سُنے۔
