Sant Lu 18
18
CHAPITRE DÈS-E-VUECHEN
Parabolo dóu juge e de la véuso. — Parabolo dóu Farisen e dóu publican. — Lis enfantoun. — Lou jouvènt riche. — Tourna-mai lou Crist anóuncio sa Passioun. — L'avugle de Jericò.
1Ié diguè peréu aquesto parabolo, pèr faire vèire que fau prega de-countùni, e noun jamai s'alassa.
2I'avié, diguè, dins uno vilo, un juge que noun avié temour de Diéu, nimai respèt dóu mounde.
3I'avié peréu, dins aquelo vilo, uno véuso que venié vers éu, disènt: Aparas-me de moun aversàri.
4Éu faguè refus proun de tèms. Mai enfin se diguè dintre éu: Emai noun cregne Diéu, e noun m'ensoucite dóu mounde,
5Dins acò, estènt qu'aquelo véu o me secuto, prendrai si part, cregnènço qu'à la fin noun me vèngue faire escorno.
6Lou Segnour ajustè: Vesès ço que diguè aquéu juge catiéu.
7E Diéu farié pas justiço à sis elegi que van cridant vers éu jour e niue, e paciènt esperarié de li secouri?
8Vous lou dise, lèu-lèu li venjara. Mai se 'n-cop vendra, lou Fiéu de l'ome es que vous pensas que trove de fe sus la terro?
9Diguè peréu aquesto parabolo pèr quàuquis-un que dintre éli se targavon d'èstre juste, e mespresavon lis autre:
10Dous ome mountèron au tèmple pèr prega; l'un èro farisen, e l'autre publican.
11Lou Farisen, dre, pregavo dintre éu coume eiçò: O Diéu, gràci te rènde de noun èstre iéu coume lou restant dis ome que soun raubaire, injuste, adultre; ni meme coume aquéu publican.
12June dous cop pèr semano; doune lou dèime de tout ço qu'ai.
13Pèr contro, lou publican, se tenènt liuen, ausavo pas meme aussa lis uei vers lou cèu; mai se tabassavo lou pitre, en disènt: O Diéu, agués pieta de iéu, que siéu pecadou.
14Vous lou dise, aquest-d'eici davalè à soun oustau justifica, mai pas l'autre. Dóumaci, qu s'enausso, l'abeissaran; e qu s'abaisso, l'enaussaran.
15I'adusien peréu d'enfantoun, pèr que li touquèsse. De vèire acò, li disciple li remou-chinavon.
16Mai Jèsu, li sounant, diguè: Leissas lis enfantoun veni vers iéu, e lis empachés pas, que lou reiaume de Diéu es pèr aquéli que ié sèmblon.
17Veramen vous lou dise, qu noun reçaupra lou reiaume de Diéu coume un enfant, noun i'intrara.
18Alor un priéu de sinagogo lou questiounè, disènt: Bon Mèstre, dequé farai pèr avé la vido eternalo?
19Jèsu ié respoundeguè: Perqué me dises bon? De bon noun i'a que Diéu.
20Sabes li coumandamen: Noun tuaras; Noun faras l'adultèri; Noun raubaras; Faus testimòni noun diras; Ounouro toun paire e ta maire.
21Aquest respoundeguè: Tóuti aquéli causo, lis ai óusservado despièi moun jouvènt.
22Tre l'avé ausi, Jèsu ié diguè: I'a 'ncaro uno causo que te manco: tout ço qu'as vènde-lou, e baio-lou i paure, e auras un tresor eilamount; vène pièi, e seguisse-me.
23Mai éu, ausido aquéli paraulo, venguè tout triste, dóumaci èro riche abord.
24E Jèsu, de vèire qu'èro vengu triste, diguè: Coume es mal-eisa pèr aquéli qu'an de pecùni d'intra dins lou reiaume de Diéu!
25Es mai facile à-n-un camèu de passa pèr lou trau d'uno aguïo#18.25 S. Matiéu, xix, 24 emé la noto., qu'à-n-un riche d'intra dins lou reiaume de Diéu.
26Aquéli que l'escoutavon diguèron: Quau pòu alor èstre sauva?
27Éu respoundeguè: Ço qu'es impoussible is ome es poussible à Diéu.
28Alor Pèire diguè: Vesès que nautre avèn tout quita, e vous avèn segui.
29Jèsu ié venguè: Veramen vous lou dise, res quitara soun oustau, o si gènt, o si fraire, o sa mouié, o sis enfant, pèr l'encauso dóu reiaume de Diéu,
30Que noun reçaupe bèu-cop mai dins aquest mounde, e dins lou siècle avenidou la vido eternalo.
31Jèsu prenguè pièi li Douge à despart, e ié diguè: Veici que mountan à Jerusalèn; e se vai coumpli tout ço qu'an escri li Proufèto sus lou Fiéu de l'ome.
32En efèt, l'abandounaran i Gentiéu, e d'éu se trufaran, e lou fouitaran, e i'escupiran dessus;
33E se 'n-cop l'auran fouita, lou tuaran, e au jour tresen ressuscitara.
34Mai éli coumprenguèron rèn à-n-acò-d'aqui: i'èro un lengage claus, e noun capitavon ço que ié disié.
35Or se trouvè, coume arribavo proche de Jericò, qu'un avugle èro asseta de-long dóu camin, demandant l'óumorno.
36D'entèndre passa de gènt, aquest s'entrevè de qu'èro acò.
37Ié diguèron qu'èro Jèsu de Nazarèt que passavo.
38E se boutè à crida: Jèsu, Fiéu de Dàvi, agués pieta de iéu!
39Aquéli que marchavon proumié lou charpavon pèr que se teisèsse; mai éu cridavo encaro mai: Fiéu de Dàvi, agués pieta de iéu.
40Alor Jèsu, s'estènt aplanta, coumandè que vers éu l'aduguèsson. Quand se fuguè avança, ié demandè:
41Dequé vos que te fague? Aquest respoundeguè: Segnour, fasès que ié vegue.
42E Jèsu ié diguè: Vegues-ié, ta fe t'a sauva.
43E subran ié veguè; em'acò lou seguissié rendènt glòri à Diéu. E tout lou pople, acò vesènt, tambèn lausè, Diéu.
Currently Selected:
Sant Lu 18: PROV
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Historical text printed in 1903, maintained by the British and Foreign Bible Society.
