โยบ 15

เอลีฟัสตอบโยบ

1แล้วเอลีฟัสแห่งเทมานก็กล่าวตอบว่า

2“คนมีปัญญา เขาจะพ่นคำพูดใส่คนให้หงายหลังตึงไปอย่างนั้นหรือ

คนมีปัญญา เขาจะอัดอั้นลมตะวันออกไว้ในท้องอย่างนั้นหรือ

3เขาจะสู้คดีด้วยคำพูดที่ไร้ประโยชน์

และไม่เป็นผลดีกับใครเลยอย่างนั้นหรือ

4ท่านกำลังทิ้งความยำเกรงพระเจ้า

และกำลังลดความสำคัญของการมีสมาธิจดจ่ออยู่ต่อหน้าพระเจ้า

5เพราะความผิดของท่านชักนำให้ปากของท่านพูดอย่างนี้

และท่านเลือกใช้ลิ้นที่เคลือบแฝงไปด้วยเล่ห์

6ปากของท่านนั่นแหละที่กล่าวโทษตัวท่าน ไม่ใช่ข้า

ริมฝีปากของท่านต่างหากที่ปรักปรำท่าน

7ท่านเป็นมนุษย์คนแรกที่เกิดมาหรือยังไง

ท่านเกิดก่อนพวกภูเขา หรือยังไง

8ท่านได้ร่วมฟังอยู่กับสภาที่ปรึกษาของพระเจ้า หรือยังไง

มีแต่ท่านเท่านั้นหรือที่มีสติปัญญา

9มีอะไรบ้างที่ท่านรู้ แต่พวกเราไม่รู้

มีอะไรบ้างที่ท่านเข้าใจ แต่พวกเราไม่เข้าใจ

10ในพวกเรา มีคนหนึ่งที่ผมหงอกและสูงอายุ

แก่ยิ่งกว่าพ่อท่านเสียอีก

11ท่านเห็นว่าคำพูดของพระเจ้าที่ให้กำลังใจท่านนั้น เป็นเรื่องขี้ผงสำหรับท่านหรือ

คือคำพูดที่เรากำลังพูดกับท่านอย่างสุภาพนี้

12ทำไมท่านถึงปล่อยให้ความคิดนำท่านออกนอกลู่นอกทาง

ทำไมตาของท่านถึงมองไม่เห็นความจริง

13จนทำให้ท่านเกรี้ยวกราดต่อพระเจ้า

และปล่อยคำพูดอย่างนี้ออกมาจากปากท่าน

14มนุษย์เป็นใครกัน เขาจะสะอาดบริสุทธิ์ได้หรือ

มนุษย์ที่เกิดจากผู้หญิงนี่นะ จะดีรอบคอบได้หรือ

15ดูเถิด ขนาดทูตสวรรค์ที่ศักดิ์สิทธิ์ของพระเจ้า พระองค์ยังไม่ไว้วางใจเลย

ขนาดดวงสว่างบนท้องฟ้า พระเจ้าก็ยังเห็นว่ายังไม่สะอาดบริสุทธิ์เลย

16แล้วจะนับประสาอะไรกับมนุษย์ที่น่าขยะแขยงและเสื่อมทราม

ที่ดื่มความชั่วร้ายเข้าไปเหมือนน้ำ

17ฟังข้าให้ดี ข้าจะอธิบายให้ท่านฟังว่าอะไรเป็นอะไร

ข้าจะเล่าให้ฟังถึงสิ่งทั้งหลายที่ข้าเห็นมา

18เป็นเรื่องที่ผู้มีปัญญาได้เล่าให้ฟัง

ที่บรรพบุรุษของเขาไม่ได้ปิดบังไว้

19พระเจ้าได้มอบแผ่นดินให้กับบรรพบุรุษพวกนั้นเท่านั้น

ไม่มีคนต่างชาติผ่านเข้าไปท่ามกลางพวกเขาเลย#15:19 ไม่มีคน … ท่ามกลางพวกเขาเลย ประโยคนี้คงหมายถึง ไม่มีคนต่างชาติมาทำให้ความคิดหรือสติปัญญาของบรรพบุรุษพวกนี้เลอะเทอะไป

20คนชั่วเป็นทุกข์กังวลยิ่งนักตลอดวันเวลาของเขา

ส่วนคนที่กดขี่ข่มเหงนั้นก็ทุกข์กังวลตลอดปีตลอดชาติ

21ในหูเขามีแต่เสียงอันน่าสะพรึงกลัวก้องอยู่

และเมื่อเขารุ่งเรืองก็กังวลว่าจะมีโจรมาปล้นเขา

22เขาไม่เชื่อว่าเขาจะหนีรอดจากความมืดมิดนั้น

และเขาเชื่อว่ามีดาบกำลังคอยฆ่าเขาอยู่

23เขาเชื่อว่าเขาจะถูกโยนทิ้งออกไปเป็นอาหารให้ฝูงนกแร้ง

เขารู้ว่าเขาจะเจอกับความหายนะแน่

24ความทุกข์ใจและกลัดกลุ้มใจทำให้เขาหวาดหวั่น

มันถาโถมเข้าหาเขาราวกับกษัตริย์ที่เตรียมพร้อมประจัญบาน

25เพราะเขาชูกำปั้นใส่พระเจ้า

และโจมตีพระองค์ผู้ทรงฤทธิ์อย่างนักรบ