ΙΩΒ 17
17
Ο Ιώβ γίνεται περίγελως
1Η ανάσα μου είναι δύσκολη·
ζωή πια δε μ’ απόμεινε,
ο τάφος μου με καρτερεί.
2Ξέρω πως με περιστοιχίζουν χλευαστές
κι απ’ τις πικρίες που με ποτίζουν, ξαγρυπνάω.
3Ζητάς μια εγγύηση, Θεέ;
Γίνε εσύ ο εγγυητής μου.
Ποιος άλλος θα δεχότανε για με να εγγυηθεί;
4Αφού απ’ το νου τους έβγαλες τη φρόνηση
μην τους αφήσεις τώρα να θριαμβεύσουν.
5Μη γίνεις σαν αυτόν που λέει η παροιμία
ότι καλεί τους φίλους του
και τους μοιράζει δώρα,
ενώ τα μάτια των παιδιών του
με τη λαχτάρα μένουνε.
6Έγινα ο περίγελως του κόσμου·
εκείνος που τον φτύνουνε στο πρόσωπο.
7Από τη λύπη θόλωσαν τα μάτια μου
κατάντησα σκιά του εαυτού μου.
8Όσοι θαρρούν πως είναι δίκαιοι,
μπροστά στη δυστυχία μου σκανδαλίζονται·
κι όσοι πιστεύουνε πως είναι αθώοι
αγανακτούν και πωρωμένο με θαρρούν.
9Μα όποιος στ’ αλήθεια είναι δίκαιος
από των αλλονών τις κρίσεις δεν κλονίζεται·
κι όποιος τα χέρια του έχει καθαρά
νιώθει η πεποίθησή του να στεριώνει.
10Όσο για σας, ελάτε φίλοι μου,
ελάτε πάλι όλοι κοντά μου.
Ωστόσο εγώ ανάμεσά σας σοφό ούτ’ έναν δε θα βρω.
11Οι μέρες μου έφυγαν·
ναυάγησαν τα σχέδιά μου
κι οι πιο ακριβές μου επιθυμίες.
12Κι όμως μου λένε οι φίλοι μου
πως είναι μέρα η νύχτα μου
και πως το φως είναι κοντά,
ενώ σκοτάδια με τυλίγουν.
13Να κατοικήσω είν’ η ελπίδα μου στον άδη
και στο σκοτάδι
το κλινάρι μου να στρώσω.
14Τον κρύο τάφο λέω πατέρα μου,
μητέρα κι αδερφές μου, τα σκουλήκια.
15Πώς είναι δυνατό λοιπόν
για ελπίδα να μιλά κανείς;
Ποιος μπορεί να διακρίνει
ακόμα κι ένα ίχνος της;
16Θα καταποντιστεί κι αυτή στα έγκατα του άδη
και θα ξαπλώσει μες στο χώμα μ’ εμένα αντάμα.
Currently Selected:
ΙΩΒ 17: TGV
Highlight
Share
Copy
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Copyrighted by the Hellenic Bible Society, 1997, 2003.