ПЛАЧ 3:25-57

ПЛАЧ 3:25-57 ББЛ

Добры Гасподзь з тымі, што на Яго спадзяюцца, з душою, якая шукае Яго. Добра таму, хто цярпліва чакае ратунку ад Госпада. Добра чалавеку, калі ён нясе ярмо ў маладосьці сваёй; сядзіць адасоблена і маўчыць, бо Ён ярмо наклаў на яго; кладзе вусны свае ў пыл, думаючы: «магчыма, яшчэ ёсьць надзея»; падстаўляе шчаку сваю таму, хто яго б'е, здавальняецца ганьбаваньнем, бо не навек пакідае Гасподзь. Але паслаў гора, і ўмілажаліцца зь вялікай даброці Сваёй. Бо Ён не па волі сэрца Свайго карае і засмучае сыноў чалавечых. Але калі топчуць нагамі сваімі ўсіх вязьняў зямлі, калі несправядліва судзяць чалавека перад абліччам Усявышняга, калі чалавека ўціскаюць у дзеях ягоных: хіба ня бачыць Гасподзь? Хто гэта кажа: «І тое бывае, чаму Гасподзь не загадаў быць»? Ці не ад вуснаў Усявышняга адбываецца бедства і посьпех? Навошта наракае чалавек жывы? кожны хай наракае на грахі свае. Выпрабуем і дасьледуем шляхі свае, і зьвернемся да Госпада. Узьнясём сэрца наша і рукі да Бога, сутнага на нябёсах: мы адпалі і ўпарціліся; Ты ня зьлітаваўся: Ты пакрыў Сябе гневам і перасьледаваў нас, забіваў, не шкадуючы; Ты засланіў сябе хмарай, каб не даходзіла наша малітва; сьмецьцем і мярзотаю Ты зрабіў нас сярод народаў. Разьзявілі на нас пашчу сваю ўсе ворагі нашы. Жудасьць і яма, спусташэньне і разбурэньне - доля наша. Патокі водаў вылівае вока маё па пагібелі дачкі народа майго. Вока маё выліваецца і не перасыхае, бо палёгкі няма, пакуль ня ўгледзіць і ня ўбачыць Гасподзь зь нябёсаў. Вока маё засмучае душу маю дзеля ўсіх дочак майго горада. Па ўсякаму сіліліся вылавіць мяне, як птушку, ворагі мае, бязь ніякай прычыны; укінулі жыцьцё маё ў яму і закідалі мяне камянямі. Воды падняліся да галавы маёй; я сказаў: «загінуў я». Я заклікаў імя Тваё, Госпадзе, зь ямы глыбокай. Ты чуў голас мой; не затулі Тваё вуха ад уздыханьня майго, ад енку майго! Ты набліжаўся, калі я клікаў Цябе, і казаў: ня бойся!

Read ПЛАЧ 3