«وختی روزه گِرَه دِ دیمون شیوار، چیرات مَکَرَه. چوم اَوِن اِشتَن قیافه تغییر بَداین تا مردمی نیشون بِدَن که روزه اینَه. حقیقتن شِمَه نَه بَواتیم، اَوِن اِشتَن پاداشی ویگِتَشونَه. امّا تِه وختی روزه گِری، اِشتِه سَری روعَن بِژَن و اِشتِه دیمی بوشور تا اِشتِه روزه گِتِه فقط اِشتِه آسِمونی یَه دَده ایی که چِمی نَه نییَب ویندِه، بِوینِه، نِه مردم. و اِشتِه آسِمونی یَه دَده که نِینَ چیون بَویندی، اِشتِه پاداشی آدَه.