آ تُهم که ڈَل و ڈۆکانی سرا رِتکنت، هما مردمئے مِسال اِنت که هُدائے هبرا اِشکنت و هما دمانا په گَل و شادهیَ مَنّیت، بله په اے سئوَبا که ریشّگ و وَنڈالی نجتگ، هُدائے هبر آییئے دلا، تان دێرا نمانیت و جاگهَ نکنت. وهدے هُدائے گال و هبرانی سئوَبا سکّی و آزارے برسیتی، هما دمانا چه راها ٹَگلیت و کپیت.