МАРКА 13:24-37

Падзяліцца

МАРКА 13:24-37 Біблія (пераклад В. Сёмухі) (ББЛ)

Але ў тыя дні, пасьля смутку таго сонца памеркне, і месяц ня дасць сьвятла свайго; і зоркі спадуць зь неба, і сілы нябесныя пахіснуцца. Тады ўбачаць Сына Чалавечага, Які будзе ісьці на аблоках у сіле моцнай і ў славе. І тады Ён пашле анёлаў Сваіх і зьбярэ выбраных Сваіх ад чатырох вятроў, ад краю зямлі і да краю неба. Ад смакоўніцы вазьмеце падабенства: калі гольле ейнае ўжо мякчэе і пускае лісьце, дык ведайце, што блізка лета; так і вы, калі ўбачыце, што збываецца тое, ведайце, што блізка, пры дзьвярах. Праўду кажу вам: ня міне род гэты, як усё тое будзе. Неба і зямля мінуцца, а словы Мае ня мінуць. А пра дзень той або гадзіну ніхто ня ведае, ні анёлы нябесныя, ні Сын, а толькі Айцец. Глядзеце, чувайце, малецеся; бо ня ведаеце, калі настане час гэты. Падобна на тое, як калі б хто, ідучы ў дарогу і пакідаючы дом свой, даў слугам сваім уладу, і кожнаму сваю працу, і загадаў брамніку чуваць. Дык чувайце ж; бо ня ведаеце, калі прыйдзе гаспадар дома, увечары, ці апоўначы, ці пры пеўнях, ці нараніцу; каб, прыйшоўшы зьнянацку, не застаў вас у сьне. А што вам кажу, кажу ўсім: чувайце.

МАРКА 13:24-37 Біблія (пераклад А.Бокуна) (БББ)

Але ў тыя дні, пасьля прыгнёту таго, зацьмее сонца, і месяц ня дасьць сьвятла свайго, і зоркі нябесныя падаць будуць, і сілы, што ў небе, захістаюцца. І тады ўгледзяць Сына Чалавечага, Які прыходзіць на аблоках з вялікай моцаю і славаю. І тады Ён пашле анёлаў Сваіх, і зьбярэ выбраных Сваіх ад чатырох вятроў, ад краю зямлі да краю неба. У дрэва фігавага навучыцеся прыповесьці: калі ўжо галінка ягоная робіцца мяккай і пускае лісты, разумееце, што блізка лета. Гэтак і вы, калі ўбачыце, што гэта адбываецца, разумейце, што блізка, у дзьвярах. Сапраўды кажу вам: не праміне пакаленьне гэтае, аж усё гэта станецца. Неба і зямля прамінуць, але словы Мае не прамінуць. А пра дзень той і гадзіну ніхто ня ведае, ані анёлы, якія ў небе, ані Сын, а толькі Айцец. Глядзіце, ня сьпіце і маліцеся, бо ня ведаеце, калі прыйдзе пара. Як чалавек, які, выяж­джаючы, пакінуў дом свой, і даў уладу слугам сваім, і кожнаму свой абавязак, і загадаў прыдзьверніку, каб чуваў. Дык чувайце, бо ня ведаеце, калі гаспадар дому прыйдзе: вечарам, ці апоўначы, ці як певень засьпявае, ці раніцай, каб, калі вернецца неспадзявана, не знайшоў вас, што сьпіцё. А што вам кажу, усім кажу: "Чувайце!"»