ПЛАЧ 3:1-24
ПЛАЧ 3:1-24 Біблія (пераклад В. Сёмухі) (ББЛ)
Я чалавек, які зьведаў гора ад жазла Твайго гневу: Ён павёў мяне і ўвёў у цемру, а не ў сьвятло. Толькі супроць мяне Ён зьвяртае руку Сваю кожнага дня; выснажыў плоць маю і скуру маю, паламаў мае косьці; абгарадзіў мяне і абклаў горыччу і цяготаю; пасадзіў мяне ў цёмнае месца, як даўно памерлых; акружыў мяне мурам, каб я ня выйшаў, уцяжыў аковы мае, і хоць я клічу і енчу, нячулы Ён да малітвы маёй; крушнямі загарадзіў мне дарогі, скрывіў сьцежкі мае. Ён мне стаўся як бы мядзьведзь у засадзе, як бы леў у патайным месцы; скрывіў дарогі мае і разарваў мяне, у нівеч абярнуў мяне; напяў лук Свой і паставіў мяне як бы цэлем пад стрэлы; паслаў у ныркі мае стрэлы з калчана Свайго. Я зрабіўся пасьмешышчам усяму народу майму, штодзённаю скрушлівай песняй яго. Ён насыціў мяне горыччу, напаіў мяне палыном; скрышыў камянямі зубы мае, пасыпаў мяне попелам. І адышоў спакой ад душы маёй; я забыўся пра шчасныя дні, і сказаў я: загінула сіла мая і надзея мая на Госпада. Падумай пра цярпеньні мае, пра гароту маю, пра жоўць і палын. Цвёрда памятае гэта душа мая і ападае ўва мне. Вось, што я адказваю сэрцу майму і таму спадзяюся: зь міласьці Госпада мы ня зьніклі, бо ня вычарпаўся Яго мілажаль: ён абнаўляецца кожнае раніцы; вялікая вернасьць Твая! Гасподзь частка мая, кажа душа мая, спадзявацьмуся ж на Яго.
ПЛАЧ 3:1-24 Біблія (пераклад А.Бокуна) (БББ)
Я — той муж, які бачыў гора ад кію гневу Ягонага. Ён вёў мяне і прывёў у цемру, а не ў сьвятло. Толькі супраць мяне Ён павярнуўся. Ён зьвярнуў руку Сваю на мяне ўвесь дзень. Ён зьнішчыў цела маё і скуру маю, патрушчыў косткі мае. Ён забудаваў [агароджай] мяне і атачыў жоўцю і гаротаю, пасадзіў мяне ў месца цёмнае, як памерлых даўно. Ён абгарадзіў мяне, і я ня выйду; Ён зрабіў цяжкімі кайданы мае. Нават калі я крычу і малю, Ён спыняе малітву маю. Ён абгарадзіў шляхі мае часанымі камянямі, скрывіў сьцежкі мае. Ён для мяне — як мядзьведзь, што цікуе, як леў у засадзе. Ён забраў шляхі мае і разьдзёр мяне, пакінуў мяне спустошаным. Ён нацягнуў лук свой і паставіў мяне як мэту для стралы, пусьціў у ныркі мае стрэлы з сагайдаку Свайго. Я стаў насьмешкай для ўсяго народу свайго, прыпеўкаю іхняй увесь дзень. Ён насыціў мяне горкімі травамі, напаіў мяне палыном, пакрышыў зубы мае жвірам, выкачаў мяне ў попеле. Ён аддаліў душу маю ад супакою, я забыўся пра добрае. І я сказаў: «Загінула сіла мая і спадзяваньне маё на ГОСПАДА». Узгадай нядолю маю і гаротнасьць маю, палын і жоўць. Узгадваючы, узгадвае [пра Цябе] і гнецца ў-ва мне душа мая. Я вяртаю гэта да сэрца майго, і дзеля гэтага я спадзяюся. Гэта міласэрнасьць ГОСПАДА, што мы не загінулі, бо не спынілася літасьць Ягоная. Яна аднаўляецца кожную раніцу; вялікая вернасьць Твая. «ГОСПАД — гэта частка мая, — казала душа мая, — дзеля гэтага я спадзяюся на Яго».