ПЛАЧ 3:1-24

Я — той муж, які бачыў гора ад кію гневу Ягонага. Ён вёў мяне і прывёў у цемру, а не ў сьвятло. Толькі супраць мяне Ён павярнуўся. Ён зьвярнуў руку Сваю на мяне ўвесь дзень. Ён зьнішчыў цела маё і скуру маю, патрушчыў косткі мае. Ён забудаваў [агароджай] мяне і атачыў жоўцю і гаротаю, пасадзіў мяне ў месца цёмнае, як памерлых даўно. Ён абгарадзіў мяне, і я ня выйду; Ён зрабіў цяжкімі кайданы мае. Нават калі я крычу і малю, Ён спыняе малітву маю. Ён абгарадзіў шляхі мае часанымі камянямі, скрывіў сьцежкі мае. Ён для мяне — як мядзьведзь, што цікуе, як леў у засадзе. Ён забраў шляхі мае і разьдзёр мяне, пакінуў мяне спустошаным. Ён нацягнуў лук свой і паставіў мяне як мэту для стралы, пусьціў у ныркі мае стрэлы з сагайдаку Свайго. Я стаў насьмешкай для ўсяго народу свайго, прыпеўкаю іхняй увесь дзень. Ён насыціў мяне горкімі травамі, напаіў мяне палыном, пакрышыў зубы мае жвірам, выкачаў мяне ў попеле. Ён аддаліў душу маю ад супакою, я забыўся пра добрае. І я сказаў: «Загінула сіла мая і спадзяваньне маё на ГОСПАДА». Узгадай нядолю маю і гаротнасьць маю, палын і жоўць. Узгадваючы, узгадвае [пра Цябе] і гнецца ў-ва мне душа мая. Я вяртаю гэта да сэрца майго, і дзеля гэтага я спадзяюся. Гэта міласэрнасьць ГОСПАДА, што мы не загінулі, бо не спынілася літасьць Ягоная. Яна аднаўляецца кожную раніцу; вялікая вернасьць Твая. «ГОСПАД — гэта частка мая, — казала душа мая, — дзеля гэтага я спадзяюся на Яго».