ПЕСЬНЯ 6:2-9

Мой каханы ў сад твой спусьціўся, да градак духмяных, каб пасьвіць у садзе і лілеі зьбіраць. Адданы мой любы мне, а я - яму; ён пасьвіць сярод лілеяў. Прыгожая ты, каханая, нібы Тырца, харошая, як Ерусалім, грозная, нібы полк са сьцягамі! Адвядзі ад мяне свае вочы, бо яны хвалююць мяне. Твае валасы - нібы козак чародка, што зьбягае з гор Галаадскіх; твае зубы - як статак авечак, што з купальні выходзяць, кожная зь іх прывяла двайнятак, і няма сярод іх бясплоднай, як палавінкі граната, шчочкі твае - пад кудзеркамі тваімі. Ёсьць шэсьцьдзясят царыц і восемдзесят наложніц і безьліч - дзяўчат; ды адна яна, беспахібная, чыстая горлінка; адна яна - дачка ясная ў мацеркі роднай - пагначана ласкаю маці. Убачылі гэта сяброўкі і пахвалілі яе, царыцы і наложніцы - і пахвалілі яе.