ВЫСЛОЎІ 7:1-27

Сыне мой! памятай словы мае і запаведзі мае захавай у сабе. Захоўвай запаведзі мае, і жыві, і навуку маю, як зрэнкі вачэй тваіх. Навяжы іх на пальцы твае, напішы іх на скрыжалі сэрца твайго. Скажы мудрасьці: «ты сястра мая!» і розум назаві родным тваім, каб яны ахоўвалі цябе ад жонкі другога, ад чужой, што гладка гаворыць словы свае. Вось, аднойчы глядзеў я ў акно майго дома, праз рашотку маю, і ўбачыў сярод нявопытных, угледзеў сярод маладых людзей неразумнага юнака, які пераходзіў плошчу паблізу вугла яе і ішоў па дарозе да дома яе, у сутоньні, а позьняй гадзіне, у начной цемры і ў змроку. І вось - насустрач яму жанчына ў строях распусьніцы, з хітрым сэрцам, узбуджаная і неапанаваная; ногі яе ня ступаюць у доме яе; то на вуліцы, то на плошчах і на кожным вугле яна ладзіць ловы. Яна схапіла яго, цалавала яго і бяз сораму ў твары сказала яму: «Мірная ахвяра ў мяне: сёньня я выканала абяцаньні мае; таму і выйшла насустрач табе, каб знайсьці цябе, і - знайшла цябе. Кілімамі ўслала я пасьцель маю, палатном каляровым Егіпецкім; спальню маю ўпахошчыла сьмірнаю, альясам і карынкаю. Зайдзі, будзем упівацца пяшчотамі да раніцы, каханьнем нацешымся; бо мужа дома няма; ён выправіўся ў далёкую дарогу; кашалёк срэбра ўзяў з сабою; дамоў вернецца да дня поўні месяца». Мноствам ласкавых слоў яна яго звабіла, мяккасьцю вуснаў сваіх авалодала ім. Ён адразу пайшоў за ёю, як вол ідзе ў разьніцу, як алень на стралу, пакуль страла не праніжа вантробы ягонай; як птушка кідаецца ў сіло, і ня ведае, што яно - пагібель яе. Дык вось, дзеці, паслухайце мяне і зразумейце словы вуснаў маіх. Хай ня збочвае сэрца тваё на шляхі яе, ня блукай сьцежкамі яе; бо многіх яна параніла, і шмат дужых забіла яна: дом яе - дарога ў апраметную, якая вядзе ў сярэдзіну жытлішча сьмерці.