ВЫСЛОЎІ 7
7
Выс 7
1Сыне мой! памятай словы мае і запаведзі мае захавай у сабе.
2Захоўвай запаведзі мае, і жыві, і навуку маю, як зрэнкі вачэй тваіх.
3Навяжы іх на пальцы твае, напішы іх на скрыжалі сэрца твайго.
4Скажы мудрасьці: «ты сястра мая!» і розум назаві родным тваім,
5каб яны ахоўвалі цябе ад жонкі другога, ад чужой, што гладка гаворыць словы свае.
6Вось, аднойчы глядзеў я ў акно майго дома, праз рашотку маю,
7і ўбачыў сярод нявопытных, угледзеў сярод маладых людзей неразумнага юнака,
8які пераходзіў плошчу паблізу вугла яе і ішоў па дарозе да дома яе,
9у сутоньні, а позьняй гадзіне, у начной цемры і ў змроку.
10І вось - насустрач яму жанчына ў строях распусьніцы, з хітрым сэрцам,
11узбуджаная і неапанаваная; ногі яе ня ступаюць у доме яе;
12то на вуліцы, то на плошчах і на кожным вугле яна ладзіць ловы.
13Яна схапіла яго, цалавала яго і бяз сораму ў твары сказала яму:
14«Мірная ахвяра ў мяне: сёньня я выканала абяцаньні мае;
15таму і выйшла насустрач табе, каб знайсьці цябе, і - знайшла цябе.
16Кілімамі ўслала я пасьцель маю, палатном каляровым Егіпецкім;
17спальню маю ўпахошчыла сьмірнаю, альясам і карынкаю.
18Зайдзі, будзем упівацца пяшчотамі да раніцы, каханьнем нацешымся;
19бо мужа дома няма; ён выправіўся ў далёкую дарогу;
20кашалёк срэбра ўзяў з сабою; дамоў вернецца да дня поўні месяца».
21Мноствам ласкавых слоў яна яго звабіла, мяккасьцю вуснаў сваіх авалодала ім.
22Ён адразу пайшоў за ёю, як вол ідзе ў разьніцу, як алень на стралу,
23пакуль страла не праніжа вантробы ягонай; як птушка кідаецца ў сіло, і ня ведае, што яно - пагібель яе.
24Дык вось, дзеці, паслухайце мяне і зразумейце словы вуснаў маіх.
25Хай ня збочвае сэрца тваё на шляхі яе, ня блукай сьцежкамі яе;
26бо многіх яна параніла, і шмат дужых забіла яна:
27дом яе - дарога ў апраметную, якая вядзе ў сярэдзіну жытлішча сьмерці.
Цяпер абрана:
ВЫСЛОЎІ 7: ББЛ
Пазнака
Падзяліцца
Капіяваць
Want to have your highlights saved across all your devices? Sign up or sign in
Alesya Semukha