ВЫСЛОЎІ 31:1-31

Слова Лемуіла цара. Настаўленьне, якое дала яму маці ягоная: што, сыне мой? Што, сыне ўлоньня майго? Што, сыне зарокаў маіх? Не аддавай жанчыне сілы тваёй, ні шляхоў тваіх пагубніцам цароў. Не царам, Лемуіле, не царам піць віно, і не князям - сякеру, каб, напіўшыся, яны не забылі закона і не перакруцілі суд усіх прыгнечаных. Дайце сякеру таму, хто гіне, і віно засмучанаму душою; хай ён вып'е і забудзе беднасьць сваю і не згадае больш пра сваю пакуту. Размыкай вусны свае за безгалосага і дзеля абароны ўсіх занядбаных. Размыкай вусны свае дзеля правасудзьдзя і дзеля беднага і гаротнага. Хто знойдзе дабрадзейную жонку? цана яе вышэй за жэмчуг. Пэўнае ў ёй сэрца мужа яе, і не застанецца ён бяз прыбытку. Яна аддае яму дабром, а ня злом, ва ўсе дні жыцьця свайго. Здабывае воўну і лён, і ахвотна працуе сваімі рукамі. Яна, як купецкія караблі, здалёку вязе свой хлеб. Яна ўстае на досьвітку, і раздае ежу ў доме сваім і належнае слугам сваім. Падумае пра поле, і купляе яго; ад плёну рук сваіх садзіць вінаграднік. Апярэзвае сілаю сьцёгны свае і мацуе мышцы свае. Яна адчувае, што занятак яе добры, і - сьветач яе ня тухне і ўначы. Працягвае рукі свае да прасьніцы, і пальцы яе бяруцца за верацяно. Далоню сваю яна растуляе беднаму, і руку сваю падае ўбогаму. Не баіцца сьцюжы для сям'і сваёй, бо ўся сям'я яе апранута ў двайную адзежу. Яна робіць сабе дываны; вісон і пурпура - вопратка яе. Муж яе вядомы каля брамы, калі сядзіць са старэйшынамі зямлі. Яна робіць покрывы, і прадае, і паясы дастаўляе купцам Фінікійскім. Моц і прыгажосьць яе - вопратка яе, і весела глядзіць яна ў будучыню. Вусны свае растуляе з мудрасьцю, і добрая парада на языку ў яе. Яна сочыць за гаспадаркай у доме сваім і ня есьць хлеба гультайскага. Устаюць дзеці - і дагаджаюць ёй, - муж, і хваліць яе: «шмат было жонак дабрадзейных; але ты пераўзышла іх усіх». Мілавіднасьць падманлівая і прыгажосьць марная; а жонка, якая баіцца Госпада, вартая пахвалы. Дайце ёй ад плёну рук яе, і хай праславяць яе каля брамы ўчынкі яе!