ВЫСЛОЎІ 26:17-28

Хапае сабаку за вушы той, хто, праходзячы міма, лезе ў чужую спрэчку. Як той, хто прыкідваецца вар'ятам, кідае агонь, стрэлы і сьмерць, так - чалавек, які падступна шкодзіць сябру свайму і потым кажа: «я толькі пажартаваў». Дзе няма болей дроў, агонь патухае; і дзе няма нагаворшчыка, разлад аціхае. Вугаль - на жар, дровы - на распал свары. Словы нагаворшчыка - як прысмакі, і яны ўваходзяць у нутро жывата. Як нячыстым срэбрам абкладзены гліняны посуд, так і палымяныя вусны і сэрца ліхое. Вуснамі сваімі прыкідваецца вораг, а ў сэрцы сваім намышляе ліхое. Калі ён гаворыць і пяшчотным голасам, ня вер яму; бо сем мярзотаў у сэрцы ў яго. Хто нянавісьць прыкрывае на самоце, злосьць таго адкрыецца ў народным сходзе. Хто капае яму, той упадзе ў яе; і хто пакоціць угору камень, да таго ён вернецца. Хлусьлівы язык ненавідзіць тых, каго ён параніў, і лісьлівыя вусны рыхтуюць падзеньне.