ФІЛІМОНА 1:4-16

Дзякую Богу майму, заўсёды спамінаючы цябе ў малітвах маіх, чуючы пра тваю любоў і веру, якую маеш да Госпада Ісуса і да ўсіх сьвятых, каб дзеяньне веры тваёй было чыннае ў спазнаньні ўсякага ў вас дабра ў Хрысьце Ісусе. Бо мы маем вялікую радасьць і ўцеху ў любові тваёй, бо табою, браце, супакоены сэрцы сьвятых. Таму, маючы вялікую ў Хрысьце адвагу загадваць табе, што трэба, зь любові лепей прашу, ня хто які там, а я, Павал - старац, а цяпер вязень Ісуса Хрыста; прашу цябе за сына майго Анісіма, якога нарадзіў я ў кайданах маіх: ён быў калісьці нягодны табе, а цяпер годны табе і мне: я вяртаю яго; а ты прымі яго, як маё сэрца. Я хацеў пры сабе яго ўтрымаць, каб ён замест цябе паслужыў мне ў кайданах за зьвеставаньне; але без тваёй згоды нічога не хацеў зрабіць, каб добрая справа твая была ня мусовая, а з добрае волі. Бо, можа быць, ён на тое часова адлучыўся, каб ты прыняў яго назаўсёды, ужо ня як раба, а вышэйшага за раба, брата любаснага, асабліва мне, а тым болей табе, і па плоці і ў Госпадзе.