Добры Гасподзь з тымі, што на Яго спадзяюцца, з душою, якая шукае Яго.
Добра таму, хто цярпліва чакае ратунку ад Госпада.
Добра чалавеку, калі ён нясе ярмо ў маладосьці сваёй;
сядзіць адасоблена і маўчыць, бо Ён ярмо наклаў на яго;
кладзе вусны свае ў пыл, думаючы: «магчыма, яшчэ ёсьць надзея»;
падстаўляе шчаку сваю таму, хто яго б'е, здавальняецца ганьбаваньнем,
бо не навек пакідае Гасподзь.
Але паслаў гора, і ўмілажаліцца зь вялікай даброці Сваёй.
Бо Ён не па волі сэрца Свайго карае і засмучае сыноў чалавечых.
Але калі топчуць нагамі сваімі ўсіх вязьняў зямлі,
калі несправядліва судзяць чалавека перад абліччам Усявышняга,
калі чалавека ўціскаюць у дзеях ягоных: хіба ня бачыць Гасподзь?
Хто гэта кажа: «І тое бывае, чаму Гасподзь не загадаў быць»?
Ці не ад вуснаў Усявышняга адбываецца бедства і посьпех?
Навошта наракае чалавек жывы? кожны хай наракае на грахі свае.
Выпрабуем і дасьледуем шляхі свае, і зьвернемся да Госпада.
Узьнясём сэрца наша і рукі да Бога, сутнага на нябёсах:
мы адпалі і ўпарціліся; Ты ня зьлітаваўся:
Ты пакрыў Сябе гневам і перасьледаваў нас, забіваў, не шкадуючы;
Ты засланіў сябе хмарай, каб не даходзіла наша малітва;
сьмецьцем і мярзотаю Ты зрабіў нас сярод народаў.
Разьзявілі на нас пашчу сваю ўсе ворагі нашы.
Жудасьць і яма, спусташэньне і разбурэньне - доля наша.
Патокі водаў вылівае вока маё па пагібелі дачкі народа майго.
Вока маё выліваецца і не перасыхае, бо палёгкі няма,
пакуль ня ўгледзіць і ня ўбачыць Гасподзь зь нябёсаў.
Вока маё засмучае душу маю дзеля ўсіх дочак майго горада.
Па ўсякаму сіліліся вылавіць мяне, як птушку, ворагі мае, бязь ніякай прычыны;
укінулі жыцьцё маё ў яму і закідалі мяне камянямі.
Воды падняліся да галавы маёй; я сказаў: «загінуў я».
Я заклікаў імя Тваё, Госпадзе, зь ямы глыбокай.
Ты чуў голас мой; не затулі Тваё вуха ад уздыханьня майго, ад енку майго!
Ты набліжаўся, калі я клікаў Цябе, і казаў: ня бойся!
Bible App
Біблія для дзяцей
