ПЛАЧ 3:25-57
ПЛАЧ 3:25-57 Біблія (пераклад В. Сёмухі) (ББЛ)
Добры Гасподзь з тымі, што на Яго спадзяюцца, з душою, якая шукае Яго. Добра таму, хто цярпліва чакае ратунку ад Госпада. Добра чалавеку, калі ён нясе ярмо ў маладосьці сваёй; сядзіць адасоблена і маўчыць, бо Ён ярмо наклаў на яго; кладзе вусны свае ў пыл, думаючы: «магчыма, яшчэ ёсьць надзея»; падстаўляе шчаку сваю таму, хто яго б'е, здавальняецца ганьбаваньнем, бо не навек пакідае Гасподзь. Але паслаў гора, і ўмілажаліцца зь вялікай даброці Сваёй. Бо Ён не па волі сэрца Свайго карае і засмучае сыноў чалавечых. Але калі топчуць нагамі сваімі ўсіх вязьняў зямлі, калі несправядліва судзяць чалавека перад абліччам Усявышняга, калі чалавека ўціскаюць у дзеях ягоных: хіба ня бачыць Гасподзь? Хто гэта кажа: «І тое бывае, чаму Гасподзь не загадаў быць»? Ці не ад вуснаў Усявышняга адбываецца бедства і посьпех? Навошта наракае чалавек жывы? кожны хай наракае на грахі свае. Выпрабуем і дасьледуем шляхі свае, і зьвернемся да Госпада. Узьнясём сэрца наша і рукі да Бога, сутнага на нябёсах: мы адпалі і ўпарціліся; Ты ня зьлітаваўся: Ты пакрыў Сябе гневам і перасьледаваў нас, забіваў, не шкадуючы; Ты засланіў сябе хмарай, каб не даходзіла наша малітва; сьмецьцем і мярзотаю Ты зрабіў нас сярод народаў. Разьзявілі на нас пашчу сваю ўсе ворагі нашы. Жудасьць і яма, спусташэньне і разбурэньне - доля наша. Патокі водаў вылівае вока маё па пагібелі дачкі народа майго. Вока маё выліваецца і не перасыхае, бо палёгкі няма, пакуль ня ўгледзіць і ня ўбачыць Гасподзь зь нябёсаў. Вока маё засмучае душу маю дзеля ўсіх дочак майго горада. Па ўсякаму сіліліся вылавіць мяне, як птушку, ворагі мае, бязь ніякай прычыны; укінулі жыцьцё маё ў яму і закідалі мяне камянямі. Воды падняліся да галавы маёй; я сказаў: «загінуў я». Я заклікаў імя Тваё, Госпадзе, зь ямы глыбокай. Ты чуў голас мой; не затулі Тваё вуха ад уздыханьня майго, ад енку майго! Ты набліжаўся, калі я клікаў Цябе, і казаў: ня бойся!
ПЛАЧ 3:25-57 Біблія (пераклад А.Бокуна) (БББ)
Добры ГОСПАД да тых, якія на Яго спадзяюцца, да душы, якая шукае Яго. Добра мець надзею і маўкліва [чакаць] збаўленьня ад ГОСПАДА. Добра для чалавека, які носіць ярмо ў маладосьці сваёй. Няхай ён сядзіць самотна і маўчыць, бо Ён узлажыў на яго [ярмо]. Няхай закрые пылам вусны свае, можа, ёсьць [яшчэ] надзея. Няхай падставіць шчаку таму, які б’е яго, няхай насыціцца ганьбаю, бо не адкідае на вякі Госпад, бо Ён дае пакуты, але літуецца паводле мноства міласэрнасьці Сваёй, бо не з [жаданьня] сэрца Свайго Ён прыгнятае і дае пакуты сынам чалавечым. Калі топчуць пад нагамі сваімі ўсіх вязьняў зямлі, калі перакручваюць суд для чалавека перад абліччам Найвышэйшага, калі блытаюць чалавека ў справе [судовай], хіба Госпад ня бачыць [гэта]? Хто той, які скажа, і [так] станецца, а Госпад [пра гэта] не загадаў? Ці ня з вуснаў Найвышэйшага выходзіць ліха і дабро? Чаму наракае чалавек, які жыве? Няхай чалавек [наракае] на грахі свае. Будзем шукаць і дасьледаваць шляхі свае, і вернемся да ГОСПАДА. Узьнясем сэрцы нашыя і далоні да Бога ў небе. Мы адступіліся і збунтаваліся, Ты не дараваў. Ты закрыў Сябе гневам і перасьледаваў нас, забіваў і не шкадаваў. Ты закрыў Сябе хмараю, каб не дайшла малітва [да Цябе]. Ты ўчыніў нас сьмецьцем і агідаю паміж народамі. Разьзявілі на нас пашчы свае ўсе ворагі нашыя. Страх і яма сталіся ў нас, спусташэньне і загуба. Струмяні вады цякуць з вока майго з прычыны загубы дачкі народу майго. Вока маё выліваецца безупынна, няма палёгкі, аж пакуль ня ўзгляне і ня ўбачыць ГОСПАД з неба. Вока маё засмучае душу маю дзеля ўсіх дочак гораду майго. Палюючы, палююць на мяне, як на птушку, ворагі мае без прычыны. Кінулі ў яму жыцьцё маё і кідалі ў мяне камяні. Воды паліліся на галаву маю, я сказаў: “Я загінуў”. Я клікаў імя Тваё, ГОСПАДЗЕ, з ямы найглыбейшай. Ты чуў голас мой. Не закрывай вуха Тваё ад уздыханьня майго, ад ляманту майго. Ты наблізіўся [да мяне] ў дзень, калі я клікаў Цябе. Ты сказаў: “Ня бойся”.
