ПЛАЧ 3:1-24

Я чалавек, які зьведаў гора ад жазла Твайго гневу: Ён павёў мяне і ўвёў у цемру, а не ў сьвятло. Толькі супроць мяне Ён зьвяртае руку Сваю кожнага дня; выснажыў плоць маю і скуру маю, паламаў мае косьці; абгарадзіў мяне і абклаў горыччу і цяготаю; пасадзіў мяне ў цёмнае месца, як даўно памерлых; акружыў мяне мурам, каб я ня выйшаў, уцяжыў аковы мае, і хоць я клічу і енчу, нячулы Ён да малітвы маёй; крушнямі загарадзіў мне дарогі, скрывіў сьцежкі мае. Ён мне стаўся як бы мядзьведзь у засадзе, як бы леў у патайным месцы; скрывіў дарогі мае і разарваў мяне, у нівеч абярнуў мяне; напяў лук Свой і паставіў мяне як бы цэлем пад стрэлы; паслаў у ныркі мае стрэлы з калчана Свайго. Я зрабіўся пасьмешышчам усяму народу майму, штодзённаю скрушлівай песняй яго. Ён насыціў мяне горыччу, напаіў мяне палыном; скрышыў камянямі зубы мае, пасыпаў мяне попелам. І адышоў спакой ад душы маёй; я забыўся пра шчасныя дні, і сказаў я: загінула сіла мая і надзея мая на Госпада. Падумай пра цярпеньні мае, пра гароту маю, пра жоўць і палын. Цвёрда памятае гэта душа мая і ападае ўва мне. Вось, што я адказваю сэрцу майму і таму спадзяюся: зь міласьці Госпада мы ня зьніклі, бо ня вычарпаўся Яго мілажаль: ён абнаўляецца кожнае раніцы; вялікая вернасьць Твая! Гасподзь частка мая, кажа душа мая, спадзявацьмуся ж на Яго.