Быў хворы нехта Лазар зь Віфаніі, зь селішча, дзе жылі Марыя і Марфа, сястра ейная.
А Марыя, чый брат Лазар быў хворы, была тая самая, якая памазала Госпада мірам і абцерла ногі Яму валасамі сваімі.
Сёстры паслалі сказаць Яму: Госпадзе! той, каго Ты любіш, хворы.
Ісус, пачуўшы, сказаў: гэта хвароба не да сьмерці, а на славу Божую, хай праславіцца празь яе Сын Божы.
А Ісус любіў Марфу і сястру яе і Лазара.
Калі ж пачуў, што ён хворы, прабыў два дні на тым месцы, дзе быў.
Пасьля гэтага сказаў вучням: пойдзем зноў у Юдэю.
Вучні сказалі Яму: Равьві! ці даўно Юдэі намышлялі пабіць Цябе камянямі, і Ты зноў ідзеш туды?
Ісус адказваў: ці не дванаццаць гадзін у дні? хто ходзіць удзень, той не спатыкаецца, бо ён бачыць сьвятло сьвету гэтага;
а хто ходзіць поначы, спатыкаецца, бо няма сьвятла зь ім.
Сказаўшы гэта, кажа ім потым: Лазар, сябра наш, заснуў, але Я іду разбудзіць яго.
Вучні Яго сказалі: Госпадзе! калі заснуў, дык выздаравее.
Ісус казаў пра сьмерць ягоную, а яны думалі, што Ён кажа пра сон звычайны.
Тады Ісус сказаў ім адкрыта: Лазар памёр;
і радуюся за вас, што Мяне ня было там, каб цяпер уверавалі; але пойдзем да яго.
Тады Тамаш, інакш называны Блізьнюк, сказаў вучням: пойдзем і мы памрэм зь ім.
Bible App
Біблія для дзяцей
