2 КАРЫНФЯНАЎ 3:7-18

Калі ж служэньне сьмерці, сьмертаносным літарам, выразанае на камянях, было такое слаўнае, што сыны Ізраіля не маглі глядзець на аблічча Майсеевае з прычыны мінушчае славы аблічча ягонага, дык наколькі ж большае павінна быць служэньне Духа ў славе! Бо калі служэньне асуджэньня - слава, дык тым больш пераважае ў славе служэньне апраўданьня. Тое праслаўленае нават ня мае ўжо славы з гэтага боку, з прычыны большае славы наступнага. Бо, калі мінушчае слаўнае, дык болей слаўнае тое, што застаецца жыць. Маючы такую надзею, мы дзейнічаем зь вялікай адвагаю, а ня так, як Майсей, які клаў покрыва на аблічча сваё, каб сыны Ізраіля не глядзелі на канец мінушчага. Але розум іхні асьлеплены: бо тое самае покрыва дагэтуль застаецца нязьнятае пры чытаньні Новага Запавету, бо здымаецца яно Хрыстом. Дагэтуль, калі яны чытаюць Майсея, покрыва ляжыць на сэрцы іхнім; але калі зьвяртаюцца да Госпада, тады гэта покрыва здымаецца. Гасподзь ёсьць Дух; а дзе Дух Гасподні, там свабода. А мы ўсе, як у люстры, гледзячы на славу Гасподнюю, зьмяняемся ў той самы вобраз са славы ў славу, як з Гасподняга Духа.