ФІЛІМОНА 1:4-16

Дзякую Богу майму, заўсёды ўзгадваючы пра цябе ў малітвах маіх, чуючы пра любоў тваю і веру, якую маеш да Госпада Ісуса і да ўсіх сьвятых, каб супольнасьць веры тваёй была дзейснай у пазнаньні ўсякага дабра, якое ў вас у Хрысьце Ісусе. Бо вялікую маем ласку і пацяшэньне ў любові тваёй, бо праз цябе, браце, супачылі ўнутранасьці сьвятых. Дзеля гэтага, маючы вялікую ў Хрысьце адвагу загадваць табе, што прыстойна [рабіць], лепш праз любоў прашу я, ня хто іншы, як Павал, староста, а цяпер і вязень Ісуса Хрыста. Прашу цябе адносна дзіцяці майго Анісіма, якога я нарадзіў у путах маіх, што быў некалі некарысны для цябе, а цяпер патрэбны табе і мне. Яго я паслаў, а ты яго, як мае ўнутранасьці, прыймі. Хацеў я яго пры сабе трымаць, каб ён замест цябе паслужыў мне ў путах за Эвангельле, але без твае згоды нічога не хацеў зрабіць, каб дабро тваё не з прынукі было, а з добрае волі. Бо можа ён дзеля таго на гадзіну адыйшоў, каб ты атрымаў яго назаўсёды, ужо не як слугу, але вышэй за слугу, як брата ўлюбёнага, асабліва для мяне, а тым больш для цябе — і паводле цела, і ў Госпадзе.