ПЛАЧ 3:25-57

Добры ГОСПАД да тых, якія на Яго спадзяюцца, да душы, якая шукае Яго. Добра мець надзею і маўкліва [чакаць] збаўленьня ад ГОСПАДА. Добра для чалавека, які носіць ярмо ў маладосьці сваёй. Няхай ён сядзіць самотна і маўчыць, бо Ён узлажыў на яго [ярмо]. Няхай закрые пылам вусны свае, можа, ёсьць [яшчэ] надзея. Няхай падставіць шчаку таму, які б’е яго, няхай насыціцца ганьбаю, бо не адкідае на вякі Госпад, бо Ён дае пакуты, але літуецца паводле мноства міласэрнасьці Сваёй, бо не з [жаданьня] сэрца Свайго Ён прыгнятае і дае пакуты сынам чалавечым. Калі топчуць пад нагамі сваімі ўсіх вязьняў зямлі, калі перакручваюць суд для чалавека перад абліччам Найвышэйшага, калі блытаюць чалавека ў справе [судовай], хіба Госпад ня бачыць [гэта]? Хто той, які скажа, і [так] станецца, а Госпад [пра гэта] не загадаў? Ці ня з вуснаў Найвышэйшага выходзіць ліха і дабро? Чаму наракае чалавек, які жыве? Няхай чалавек [наракае] на грахі свае. Будзем шукаць і дасьледаваць шляхі свае, і вернемся да ГОСПАДА. Узьнясем сэрцы нашыя і далоні да Бога ў небе. Мы адступіліся і збунтаваліся, Ты не дараваў. Ты закрыў Сябе гневам і перасьледаваў нас, забіваў і не шкадаваў. Ты закрыў Сябе хмараю, каб не дайшла малітва [да Цябе]. Ты ўчыніў нас сьмецьцем і агідаю паміж народамі. Разьзявілі на нас пашчы свае ўсе ворагі нашыя. Страх і яма сталіся ў нас, спусташэньне і загуба. Струмяні вады цякуць з вока майго з прычыны загубы дачкі народу майго. Вока маё выліваецца безупынна, няма палёгкі, аж пакуль ня ўзгляне і ня ўбачыць ГОСПАД з неба. Вока маё засмучае душу маю дзеля ўсіх дочак гораду майго. Палюючы, палююць на мяне, як на птушку, ворагі мае без прычыны. Кінулі ў яму жыцьцё маё і кідалі ў мяне камяні. Воды паліліся на галаву маю, я сказаў: “Я загінуў”. Я клікаў імя Тваё, ГОСПАДЗЕ, з ямы найглыбейшай. Ты чуў голас мой. Не закрывай вуха Тваё ад уздыханьня майго, ад ляманту майго. Ты наблізіўся [да мяне] ў дзень, калі я клікаў Цябе. Ты сказаў: “Ня бойся”.