Psalms 38:1-22

'n Psalm. Van Dawid. Ter herinnering. Bestraf my nie in u grimmigheid nie, HERE, kasty my nie in u woede nie, want u pyle het my binnegedring en u hand het op my afgekom. Daar is geen gesonde plek aan my liggaam nie, vanweë u vervloeking. Daar is geen vrede in my gebeente nie, vanweë my sonde. Ja, my sondeskuld oorweldig my, soos 'n swaar las is dit ondraaglik vir my. My wonde stink, dit sweer vanweë my dwaasheid. Ek is kromgetrek, heeltemal geboë, die hele dag loop ek in rouklere rond. Ja, my lende is ontsteek, daar is geen gesonde plek aan my liggaam nie. Ek is kragteloos, heeltemal verpletter, ek kreun vanweë die onstuimigheid van my hart. My Heer, al my versugtinge lê ontbloot voor U, en my gesug is nie vir U verborge nie. My hart klop wild, my krag het my verlaat, en die lig van my oë – selfs dit is nie meer daar nie. My geliefdes en vriende staan van my af weg omdat ek geteister word; wie na aan my is, staan ver van my af. Hulle wat my lewe soek, stel strikke. Hulle wat my leed wil aandoen, dreig my met vernietiging. Die hele dag is hulle fluisterend aan die konkel. Maar ek, ek is soos 'n dowe, ek hoor nie, ek is soos 'n stomme wat nie sy mond oopmaak nie. Ek het geword soos iemand wat nie hoor nie, in wie se mond daar geen verweer is nie, want op U, HERE, wag ek – U moet my antwoord, my Heer, my God. Ja, ek het gesê: “Anders is hulle verheug oor my, is hulle selfvoldaan teenoor my wanneer my voet swik.” Want ek is op die punt om te val, en van my pyn is ek altyd bewus. Ja, my sondeskuld bely ek, ek is bekommerd oor my sonde. Maar my vyande leef, hulle is magtig en hulle is baie, dié wat my sonder rede haat, wat goed met kwaad vergeld. Hulle kla my aan, al streef ek die goeie na. Moet my nie verlaat nie, HERE! My God, moet nie ver van my af bly nie!