Wlò Tû‑lâ 6:1-4

Nyepôhjlù a kpa̍lêa kpo̍h ti kla̍ klo̍n nâ‑a̍ tà wɛ̀, i a wlo̍a nyleju̍ jlu̍ na̍, wɛ̀ɛ̀ slɛnwɔ̀n nyepôh‑a̍ jlu̍ je̍ ɛ bɛ̀ɛ̀ nyepôhjlù‑a̍ nyleju̍ jlu̍ na̍ nlɔ ji̍e̍. Ɛ‑a̍ tèh, i sâ‑le̍ i‑a̍ nyɔ˖ ne̍ i jlɛa, i kɔn i. Wɛ̀ɛ̀ Kɔnyɔ̂ nane̍, “N̍‑a̍ fufùɛ̀ na̍ se‑le̍ nyepôhjlù ja̍ sie mu ko̍ ti wɛ̀ bò, katèh i mo fuɛji̍ kà ne̍ dɛ˖ tê na̍‑a̍ ka nea. Kɛɛ i‑a̍ ti ne̍ i a mua‑la̍ klo̍n nâ bò sì a mu sòn˖ wlòh˖ mùne̍ɛ̍do (120) tûe.” Ti ne̍ slɛnwɔ̀n nyepôh‑a̍ jlu̍ tajì nyepôhjlù‑a̍ nyleju̍ jlu̍ konkɔnêa, i wlo̍a jlu̍, kle̍ ɛ‑a̍ ti na̍ kli̍, wɛ̀ɛ̀ nyɔ˖ ne̍ î tlɔan, î boa̍ kpe̍h cɔ̍ ne‑la̍ klo̍n nâ bò. Kle̍ fanpôh ti kli̍, nyɔ˖ na̍ nè î mo o̍ beɔ̍˖ pôh, ɛtajì î a mu o̍ nyle̍.