Gewilde Bybelverse vanaf Maitiú 7

Deel

Iarraiḋ, agus taḃarfar daoiḃ; loirgiḋ, agus ġeóḃaiḋ siḃ; buailiḋ, agus osgalófar daoiḃ.

Óir gaċ aoinne a iarrann tugtar dó; agus gaċ aoinne a loirgeann ġeiḃeann sé, agus gaċ aoinne a ḃuaileann osgal-tar dó.

Gaċ duine, d’á ḃríġ sin, a ċloiseann an ċaint seo adeirim-se agus do ḋeineann beart d’á réir, saṁlófar é le duine ciallṁar a ḋein a ṫiġ ar an gcaraig.

Gaċ níḋ, d’á ḃríġ sin, ba ṁaiṫ liḃ a ḋéanfaḋ daoine ḋaoiḃ-se deiniḋ-se ḋóiḃ-sin. Siné agaiḃ an dlíġ agus na fáiḋe.

Is ana-ċuṁang an dorus agus is ana-ċaol an bóṫar a ṡeólann ċun na beaṫa, agus ní mór a ġeiḃeann eólus air.

Téiġiḋ isteaċ an dorus cuṁang, óir is fairsing an dorus agus is leaṫan an bóṫar a ṡeólann ċun díṫe, agus tá a lán a leanann é.

Má’s eól, d’á ḃríġ sin, daoiḃ-se atá go h-olc, conus neiṫe fóġanta ṫaḃairt d’ḃúr gclainn, náċ dóiċíġe gó mór go dtaḃarfaiḋ ḃúr n-Aṫair atá ins na flaṫais neiṫe fóġanta ḋaoiḃ-se aċ iad d’iarraiḋ air?

Ná beiriḋ breiṫ, ionus na béarfaí breiṫ oraiḃ. Mar is do réir na breiṫe a ṫaḃarfaiḋ siḃ a taḃarfar breiṫ oraiḃ; agus an tóṁas le n-a dtóṁaisfiḋ síḃ, is leis a tóṁasfar ċúġaiḃ.

Agus gaċ duine a ċloiseann na focail seo uaim-se agus ná deineann beart d’á réir, beiḋ sé ar nós an amadáin a ḋein a ṫiġ ar an ngainiṁ

Cad ċuige ḋuit an dúradán d’ḟeisgint i súil do ḃráṫar, agus ná feiceann tu an tsail atá ad’ ṡúil féin? Nó cad ċuige ḋuit a ráḋ led’ ḃráṫair: Leig dom an dúradán a ḃaint as do ṡúil; agus sin sail ad’ ṡúil féin?

Seaċanaiḋ na fáiḋe fallsa, a ṫagann ċúġaiḃ i gclúid na gcaoraċ agus gur faolċoin ċraosaċa laistiġ iad. Ó n-a dtorṫaíḃ iseaḋ ḋ’aiṫneóċaiḋ siḃ iad. An mbaintear caora fíneaṁna de ḋriseaċ nó fígí d’ ḟeóċadánaiḃ?

Mar sin tugann gaċ crann fóġanta toraḋ fóġanta uaiḋ, agus tugann an droċ-ċrann droċ-ṫoraḋ uaiḋ.

Ní féidir do’n ċrann ḟóġanta droċ-ṫoraḋ ṫaḃairt ná do’n droċ-ċrann toraḋ fóġanta ṫaḃairt.

Gaċ crann ná tugann toraḋ fóġanta, gearrfar é agus curfar sa teine é.