Gewilde Bybelverse vanaf Lúcás 21

Deel

Déiniḋ faire, d’á ḃríġ sin, ag ḋéanaṁ úrnuiġṫe coitċianta, ionus gur ḃfiú siḃ dul ó sna neiṫe sin go léir atá te teaċt, agus seasaṁ i láṫair Ṁic an Duine.

Aċ tugaiḋ aire ḋaoiḃ féin sar a raġaḋ ḃúr gcroiḋṫe i ndúire le craos agus le meisge agus le cúram an tsaoġail seo, agus go dtiocfaḋ an lá úd go h-obann oraiḃ.

I nḃúr ḃfoiḋne a ċoimeádfaiḋ siḃ ḃúr n-anamnaċa.

Óir taḃarfad-sa ḋaoiḃ béal agus eagna ná féadfaid ḃúr naṁaid go léir cur ’n-a gcoinniḃ ’ná laḃairt ’n-a gcoinniḃ.

Raġaiḋ neaṁ agus talaṁ ar neaṁníḋ, aċ ní raġaid mo ḃréiṫre-se an neaṁníḋ.

Agus ḃeiḋ cóṁarṫaí sa ġréin agus sa rae agus ins na réiltiḃ; agus brúṫ na ngeinte ins na tíorṫaiḃ, tré mearḃall foṫraim na mara agus na dtonn. Daoine d’á ḃfeóċaḋ le sgannraḋ, ag cuiṁneaṁ ar cad a ḃeiḋ le teaċt ar an ndoṁan go léir, mar beid cóṁaċta na ḃflaṫas d’á suaṫaḋ. Agus an uair sin ċífid siad Mac an Duine ag teaċt i sgamal te mór-ċóṁaċt agus le gradam.

Agus beiḋ fuaṫ ag gaċ aoinne ḋaoiḃ mar ġeall ar m’ainim-se.

Agus beid luascaċa móra talṁan i n-a lán áiteana, agus pláiġeana, agus gorta, agus neiṫe sgannraṁla ó’n spéir, agus cóṁarṫaí móra.

Agus nuair a ḋ’aireóċaiḋ siḃ caṫana agus caismearṫa ná bioḋ sgannraḋ oraiḃ, óir ní foláir na neiṫe sin a ṫeaċt ar dtúis, aċ ní deire láiṫreaċ é fós. Ansan duḃairt sé leó: Eireóċaiḋ cine i n-aġaiḋ cine agus ríġeaċt i n-aġaiḋ ríġeaċta

Agus ḃeiḋ cóṁarṫaí sa ġréin agus sa rae agus ins na réiltiḃ; agus brúṫ na ngeinte ins na tíorṫaiḃ, tré mearḃall foṫraim na mara agus na dtonn. Daoine d’á ḃfeóċaḋ le sgannraḋ, ag cuiṁneaṁ ar cad a ḃeiḋ le teaċt ar an ndoṁan go léir, mar beid cóṁaċta na ḃflaṫas d’á suaṫaḋ.

Ansan duḃairt sé leó: Eireóċaiḋ cine i n-aġaiḋ cine agus ríġeaċt i n-aġaiḋ ríġeaċta

Agus duḃairt sé: Seaċnaiḋ agus ná mealltar siḃ; óir tiocfaiḋ a lán am’ ainim-se agus déarfaid siad: Is mise é, agus tá an t-am i ḃfogus: aċ ná leanaiḋ iad.