Gewilde Bybelverse vanaf Eóin 3

Deel

Óir do ġráḋuiġ Dia an doṁan ċóṁ mór san gur ṫug sé a Aon Ṁac féin uaiḋ, i dtreó, gaċ duine a ċreidfeaḋ ann, na caillfí é, aċ go mbeaḋ beaṫa ṡíoruiḋe aige.

Mar ní ċun go dtaḃarfaḋ sé breiṫ ar an saoġal a ċuir Dia a Ṁac uaiḋ ar an saoġal, aċ ċun go ndéanfaí an saoġal do ṡaoraḋ tríd.

Duḃairt Íosa leis ’ġá ḟreagraḋ: Go deiṁin deiṁin adeirim leat, mura mbéarfar duine an tarna h-uair, ní féidir dó ríġeaċt Dé a d’ḟeisgint.

An t-é a ċreideann ann, ní tugtar breiṫ air; aċ an t-é ná creideann, tá breiṫ taḃarṫa air ċeana féin, toisg nár ċreid sé i n-ainim Ṁic Dé, an t-Aon Ġein.

Agus sidí an breiṫ, go dtáinig an solus ar an saoġal agus gur ġlac na daoine an doirċeaċt mar roġa roimis an solus, toisg a ngníoṁarṫa ḃeiṫ go h-olc.

Méadú is dual dó-san, luiġeadú is dual dóṁ-sa.

Óir, gaċ aoinne a ḃíonn ag déanaṁ an uilc bíonn fuaṫ aige do’n tsolus, agus ní ṫagann sé ċun an tsoluis le h-eagla go gcáinfí a ġnioṁarṫa.

An t-é a ċreideann sa Ṁac tá an ḃeaṫa ṡíoruiḋe aige; an t-é, áṁṫaċ, a ḋiúltuiġeann do ċreideaṁaint sa Ṁac ní ḟeicfiḋ sé an ḃeaṫa, aċ tá fearg Dé socair air.

Agus fé mar a ḋein Maois an t-aṫair niṁe do ċur anáirde sa ḃfásaċ, sin mar a ċaiṫfar Mac an Duine do ċur anáirde

Tá gráḋ ag an Aṫair do’n Ṁac agus tá gaċ níḋ taḃarṫa ’n-a láiṁ dó aige.