Gewilde Bybelverse vanaf Eoin 8

Deel

Ar an aḋḃar sin, laḃair Íosa leo arís, ag ráḋ: Is mise solus an doṁain: an té a leanas mise, ní ṡiuḃlann sé san dorċadas, aċt béiḋ solus na beaṫa aige.

Agus béiḋ fios na fírinne agaiḃ, agus saorfaiḋ an ḟírinne siḃ.

Duḃairt Íosa, ar an aḋḃar sin, leis na h-Iúdaiġ a ċreid ann: Má ḟanann siḃ ar mo ḃriaṫar, béiḋ siḃ i ḃur ndeisciobail agam go fíor

Ar an aḋḃar sin, má ṡaorann an mac siḃ, béiḋ siḃ saor ḋá ríriḃ.

Ar an aḋḃar gur lean siad de ċur na ceiste air, ḋíriġ sé é féin, agus duḃairt leo: An té agaiḃ atá gan ṗeacaḋ, caiṫeaḋ sé an ċéad ċloċ léi.

D’ḟreagair Íosa iaḋ: Amén, amén, adeirim liḃ: gaċ aoinneaċ dá ndéan an peacaḋ, is scláḃaiḋe an peaċaiḋ é.

Aċt ḋíriġ Íosa é féin suas, agus duḃairt léi: A ḃean, cá ḃfuil siad sin a ḃí ag cur i do leiṫ? Nár ḋaor aon duine ṫú? Agus duḃairt sise: Níor ḋaor, a Ṫiġearna. Agus duḃairt Íosa: Ní ḋaorfaiḋ mise ṫú aċt a oiread: imṫiġ leat, agus anois ná déan peacaḋ feasta.