Ногай - 2011 Edition (NT)

Баьри ясакшылар эм куьналылар Исады тынълар уьшин, Онынъ янына йыйыла эдилер. Парисейлер мен дин аьлимлери болса: «Ол куьналылар ман катнасады эм олар ман бирге ашайды», – деп, разы болмай, оьз ара соьйлестилер.
Сонда Иса оларга бу таварыхты айтты: «Айтпага, аранъыздан ким болса да биревдинъ юз койыннан бири адаскан. Аьше сиз, токсан тогызын авлакта калдырып, адасканын тапканга дейим излемессизбе? А тапканда, суьйинип, оны арканъызга салып, уьйге кайтарсыз, досларынъызды эм конъысыларынъызды шакырып, оларга: „Мени мен бирге куванынъыз, неге десе мен адаскан койымды тапканман!“– дерсиз. Тевбе этпеге керекли болмаган токсан тогыз туврашыл аьдемлерден эсе, куьналы бир аьдемнинъ тевбеге туьскени уьшин коькте куваныш солай коьп болар деп, сизге айтаман».

«Эгер кыскаяклыда он куьмис акшасы болып, биревин йойтса, аьше, ол шыракты ягып, уьйининъ кувыс-муьйисин сыпырып, оны тапканша излемеспе? Оны тапканда, оьзининъ кыймасларын эм конъысыларын шакырып, оларга: „Мени мен бирге суьйининъиз, мен йойылган акшамды тапканман!“ – деп айтар. Сизге айтаман: „Алладынъ маьлеклери бир куьналыдынъ тевбе этуьвине солай ок куванадылар“».

Иса тагы да косты: «Бир кисидинъ эки улы болыпты. Кенжепайы атасына: „Атам, муьлкинънинъ мага тийисли уьлисин айырып бер“, – деди. Атасына муьлкин улларына боьлди.
Тез арадан кишкей улы, баьри болган затларын йыйып, узак ерге кетти. Онда азгырувлыкка берилип, байлыгын йойды. Баьрисин де шашып кутылган сонъ, сол элге бек уьйкен ашлык келгенде, ол муктажланып баслады. Оннан сонъ, ол соьлеги элдинъ бир яшавшысына ялшылыкка туьсти, а ол оны оьзининъ шошкаларын бакпага далага йиберди. Кенжепай донъызлар ашайтаган кабыклар ман курсагын толтырмага да разы эди, ама оны да ога бирев бермеди.
Сол заманда эсин йыйып: „Атамда неше бир ялшы бар эм ырызкысы да коьп, а мен мунда аштан оьлеятырман“, – деди. „Барып, атама кайтайым да ога айтайым: Атам, мен Алладынъ эм сенинъ алдынъда куьналы болдым. Энди сенинъ улынъ деп аталмага да тийисли тувылман; мени ялшыларынънынъ бириси этип болса да ал“.
Эм ол, турып, атасына кетти. Оны эректен коьрип, атасы аяды; алдына ювырып барып, кушагына алды, оьпти. Улы ога: „Атам, мен Алладынъ эм сенинъ алдынъда куьналы болдым. Энди сенинъ улынъ деп аталмага да тийисли тувылман“, – деди.
Ама атасы оьзининъ кулларына: „Тез барып, энъ яхшы кийимди аькелип, оны кийиндиринъиз, бармагына юзик салынъыз, аякларына машпак кийгистинъиз!
Бесленген бузавды аькелип шалынъыз; зияпет этип, байрам этеек! Неге десе меним бу улым оьлген эди, мине ол тирилди, ол йойтылган эди, энди табылды“, – деди.
Сол заманда онынъ уьйкен улы кырда болган эди; ол кайтып, уьйге ете баслаганда, уьйде йыр анъларын эм биюв тавысларын эситти. Ол куллардынъ бирисин шакырды, онда не зат болатаганын сорады.
Кулы ога: „Сенинъ ининъ кайтып келди, атанъ онынъ сав-саламат кайтканы уьшин куванганыннан, бесленген бузавды шалдырды“, – деди.
Тувнъыш улы ашувланды эм уьйге киргиси де келмеди. Сонда атасы шыгып, ога тилек салды. Тек улы: „Сол йылларда мен сага, кулдай, иследим, бир заманда да айтканынънан шыкпадым. Сен, болсанъ, меним уьшин кишкей улак та сойып, тенълерим мен байрам этпеге да бермединъ. А энди, муьлкинъди яман хатынларга шашып таьвескен бу улынъ уьйге кайтканда, сен онынъ уьшин бесленген бузавды шалгансынъ!“ – деди.
Атасы ога: „Улым, сен аьр вакыт мени мен бирге эдинъ, эм буьтин муьлким – сеники. Ама биз, сенинъ бу ининъ оьлип тирилгени эм йойтылып табылганы уьшин куванып, байрам этпеге керекли боламыз“, – деди».

Luister na Лука 15