Amavesi eBhayibheli adumile avela kokuthi Eóin 7

Dlulisela

Giḋ bé ċreideas ionnamsa, mar a duḃairt an sgrioptúir, lingfid sroṫa duisge ḃéo as a ḃroinn.

Agus ann sa lá ṁór ḋeiġeanaċ, don tsollamuin, do ṡeas Iósa agus do éiġ sé, ag ráḋ, Má tá tart ar áonduine, tiġeaḋ sé ċugamsa, agus iḃeaḋ sé.

(Do laḃair sé so a dtimċeall na Spioraide, do ġlacfaidís na dáoine do ċreidfeaḋ ann san: oír ní raiḃ an Spiorad Náoṁ ar na ṫaḃairt fós; ar son naċ raiḃ Iósa fós ar na ġlóruġaḋ.)

Ná beiríḋ breaṫ do réir na faicsiona, aċd beiriḋ an ḃreaṫ ċeart.

Giḋ bé laḃrus uáḋ féin, a sí a ġlóir an té ċuireas uáḋ é, atá sé fírinneaċ, agus ní ḃfuil éagcóir ann.

Do ḟreagair Iósa iád, agus a duḃairt sé, Ní leam féin mó ṫeagasg, aċd leis an té do ċuir úaḋ mé.

Ní héidir leis a tsáoġal siḃsi dfúaṫuġaḋ; aċd atá fúaṫ aige ḋaṁsa, do ḃríġ go ndéunuim fíaḋnuisi air, gur ab olc a oibreaċa.