Amavesi eBhayibheli adumile avela kokuthi Eoin 10

Dlulisela

Ní thagann an gadaidhe acht chum bheith ag goid, agus ag marbhadh, agus ag slad: tháinig mise chum go mbéadh beatha aca, agus go mbéadh sí go fairsing aca.

Is mise an t‐aodhaire maith: do‐bheir an t‐aodhaire maith a anam ar son na gcaorach.

Éisteann mo chaoirigh‐se lem’ ghlóir, agus aithnighim‐se iad, agus leanann siad mé

agus do‐bheirim an bheatha shíorraidhe dhóibh; agus ní caillfear iad go deoidh, agus ní fhuadóchaidh aoinneach as mo láimh iad.

Is mise an doras: cibé thagas isteach tríom‐sa, slánóchar é, agus rachaidh sé isteach agus amach, agus do‐gheobhaidh sé inbhear.

Is mise an t‐aodhaire maith; agus aithnighim mo chuid féin, agus aithnigheann mo chuid féin mé

An t‐Athair thug dom iad, is mó é ’ná gach rud; agus ní fhéadann aoinneach iad d’fhuadach as láimh an Athar. Is aon mise agus an t‐Athair.

fá mar aithnigheann an t‐Athair mé, agus aithnighim‐se an t‐Athair; agus do‐bheirim m’anam ar son na gcaorach.

Ní fhuil aon duine g‐á thógáil uaim, acht is uaim féin atáim g‐á thabhairt uaim. Atá ar chumas dom a thabhairt uaim, agus atá ar chumas dom a ghlacadh chugam arís. Mar sin do chuir m’Athair de dhualgas orm.

Annsin adubhairt Íosa leo arís, Go fírinneach adeirim libh, Is mise doras na gcaorach.

Acht an fear tuarastail, nach aodhaire é, agus nach leis féin na caoirigh, do‐chí sé an mac tíre ag teacht, agus fágann sé na caoirigh, agus teicheann sé, agus sciobann an mac tíre iad, agus scaipeann sé iad

Go fírinneach, adeirim libh, an té nach dtagann an doras isteach i gcró na gcaorach, acht dhreapuigheas suas ar bhealach eile, bitheamhnach agus gadaidhe is eadh é.