Amavesi eBhayibheli adumile avela kokuthi Jóhannesar Evangelium 15

Dlulisela

Eg eri víntræið, tit eru greinirnar. Hann, ið verður í mær og eg í honum, hann ber miklan ávőxt; ti utanfyri meg kunna tit als einki gera.

Verðið í mær, so verði eisini eg í tykkum; líkasum greinin ikki kann bera ávőxt av saer sjálvari utan hon verður á víntræinum, soleiðis kunna heldur ikki tit, utan tit verða í mær.

Verða tit i mær, og mini orð verða í tykkum, tá biðið um, hvat tit so vilja, og tað skal veitast tykkum.

Ikki tit hava útvalt meg, men eg havi útvalt tykkum og sett tykkum til tess, at tit skulu sara og bera ávőxt, og at tykkara av őxtur skal vera stoðugur, so at faðirin kann geva tykkum, hvat ið tit so biðja hann um í minum navni.

Meiri kærleika hevir eingin enn tann, at hann letur lív sítt fyri vinir sínar.

Hvőrja ta grein á mær, sum ikki ber ávőxt, hana tekur hann burtur, og hvőrja ta, sum ber ávőxt, hana reinsar hann, at hon skal bera meiri ávőxt.

Hetta er mítt boðorð, at tit skulu elska hvőr annan, líkasum eg havielskað tykkum.

Faðir min er dyrmettur av ti, at tit bera miklan ávőxt, og tit verða lærisveinar hjá mær.

EG eri tað rætta víntræið, og faðir min er víngarðsmaðurin.

Um nakar ikki verður í mær, verður hann kastaður út sum ein grein og főlnar, og teir bera tær saman og kasta tær inn í eldin, og tær brenna.

Hetta havi eg talað til tykkara, til tess at min gleði kann vera í tykkum og tykkara gleði verða fullkomin.

Halda tit mini boðorð, so verða tit í minum kærleika, líkasum eg havi hildið faðirs mins boðorð og verði í hansara kærleika.

Alt hetta áleggi eg tykkum, til tess at tit skulu elska hvőr annan.

Vóru tit av heiminum, tá mundi heimurin elska sítt egið; men ti at tit ikki eru av heiminum, men eg havi útvalt tykkum úr heiminum, ti hatar heimurin tykkum.