Amavesi eBhayibheli adumile avela kokuthi Ibtido 32

Dlulisela

— Bundan keyin sening isming Yoqub emas, Isroil boʻlsin, — dedi oʻsha odam. — Chunki sen Xudo va insonlar bilan olishib, gʻolib chiqding.

— Meni qoʻyib yubor, tong otyapti, — dedi oʻsha odam. — Meni duo qilmasang, ketkizmayman, — hansirab dedi Yoqub.

Yoqub daryoning bu tomonida yolgʻiz oʻzi qoldi. Oʻsha yerda bir odam bilan tong otguncha kurashdi.

Yoqub: “Xudo bilan yuzma–yuz boʻlibman–u, hayotim saqlanib qolibdi–ya”, deb bu joyga Paniyol degan nom berdi.

Oʻsha odam koʻrdiki, Yoqubni magʻlub qila olmas ekan. Bir payt u Yoqubning boʻksasiga bir urgan edi, soni boʻgʻinidan chiqib ketdi.

— Isming nima? — deb soʻradi oʻsha odam. — Yoqub, — deb javob berdi u.

— Iltimos, ismingni ayt! — dedi Yoqub. — Nimaga Mening ismimni soʻrayapsan? — deb soʻradi oʻsha odam. Shunday dedi–yu, u Yoqubni duo qildi.

Koʻrsatgan sadoqatingga, inoyatingga men, quling, loyiq emasman. Ilgari Iordan daryosini kechib oʻtganimda, tayogʻimdan boshqa hech narsam yoʻq edi. Endi oila aʼzolarim ikki qoʻrgʻonni toʻldiradigan boʻldi.

Oʻsha odam Yoqubning boʻksasiga urgani sababli, Isroil xalqi oʻsha tunda yuz bergan voqeaning xotiri uchun bugungacha sonning payini yemaydi.

Keyin Yoqub ibodat qildi: — Ey bobom Ibrohimning, otam Isʼhoqning Xudosi! Ey Egam! Menga: “Oʻz yurtingga, qarindoshlaring oldiga qaytib bor, senga muvaffaqiyat keltiraman”, deb vaʼda bergan eding.

Iltijo qilaman, meni Esov akamning qoʻlidan qutqargin. U kelib, men bilan birga xotinlarimni, bolalarimni oʻldiradi, deb qoʻrqaman.