Southern Balochi: Hodáay Pákén Ketáb Portions

Hodáay Pákén Ketáb

هپتگئے ائولی رۆچا، بزان یکشَمبِهئے گوَرباما، جنێنان هما وشبۆێن رۆگن و اَتر که تئیار کرتگ‌اَتنت، زرتنت و کبرئے سرا شتنت، بله دیستِش هما ڈۆک که کبرئے دپا اَت لێٹ گپتگ و چه وتی جاگها ٹَگلتگ. وهدے کبرئے تها شتنت، هُداوندێن ایسّائے جۆنِش ندیست. هئیران اَتنت و نزانتِش چے بکننت که اَناگت دو مرد، گۆن دْرپشۆکێن گُد و پُچّان آیانی کَشا اۆشتات. جنێنان، چه تُرسا وتی سر جَهل کرت، بله آ دوێنان گوَشت: ”شما چێا آ زندگێنا، مُردگانی نیاما شۆهازَ کنێت؟ آ، اِدا نه‌اِنت، آییا جاه جتگ. یات کنێت، آ وهدی که اَنگت گۆن شما جَلیلا اَت، چے گوَشتی؟ شمارا نگوَشتی که ’انسانئے چُکّ باید اِنت گُنهکارانی دستا دئیگ ببیت، باید اِنت سَلیب کَشّگ ببیت و سئیمی رۆچا پدا زندگ ببیت و جاه بجنت‘؟“ گڑا، آ جنێن ایسّائے اے هبرئے یاتا کپتنت.
چه کبرئے سرا که پِر ترّتنت، اے سجّهێن هال و هبرِش گۆن یازدهێن کاسِد و آ دگران گوَشتنت. آ که اے هبرِش په کاسِدان رَسێنت، مَریم مَجْدَلیَه، یوانّا، آکوبئے مات مَریم و آیانی آ دگه همراهێن جنێن اَتنت. کاسِدان، جنێنانی هبر بے سر و بُنێن هبر زانت و باوَرِش نکرتنت. بله پِتْرُس پاد آتک و په دْرِکّے کبرئے نێمگا شت، سَری جَهل کرت و کَبرئے تها چارتی، بله چه لیلُمێن گُدان و اَبێد، دگه هچّی ندیست. گڑا چه وتی دیستگێنان، هئیران و هَبَکّه بوت و لۆگا پِر ترّت.


هما رۆچا، چه آیان دو مرید، دێم په اِماووس نامێن مێتگێا رئوگا اَت که چه اورشَلیما کِساس یازده کیلومیتر دور اَت. آ، راها گۆن یکدگرا همے بوتگێن هبر و هالانی بارئوا گپّ و تْران کنگا اَتنت. همے وهدا که گپّ و هبرا اَتنت، اَناگت ایسّا وت آیانی کِرّا آتک و گۆن آیان هۆر و همراه بوت. بله پَجّاهِش نئیاورت، چێا که آیانی چمّ پردهێا پۆشتگ‌اَتنت.
ایسّایا جُست کرت: ”شما وتی راها، چۆنێن سَرهالانی بارئوا گپّ و تْران کنگا اێت.“ آ گۆن گَمناکێن چِهرگے اۆشتاتنت. گڑا چه آیان یکّێا که نامی کْلیوپاس اَت، پَسّئو دات: ”اورشَلیما دَرامدێن مردم یکّێن تئو ائے، چه اے سَرهالان که همے رۆچان اۆدا بوتگ‌اَنت سهیگ نه‌ائے؟“ جُستی کرت: ”چه کجام سَرهالان؟“ گوَشتِش: ”هما که ایسّا ناسِریئے سرا آتکنت. آ، پئیگمبرے اَت که آییئے کار و هبران، هُدائے بارگاه و مردمانی گوَرا، بازێن زۆر و کدرتے مان اَت. بله مئے مزنێن دینی پێشوا و کئومئے سرۆکان درکئومانی دستا دات که په آییا کۆشئے هُکما بدئینت و رَندا آیان سَلیب کَشّت. مارا اُمێت اَت، آ هما بیت که اِسراییلا رَکّێنیت. نون گپّ اِش اِنت که اے هبران سئے رۆچ گوَستگ. چه مئے همراهێن جنێنان، لهتێنانی هبران هم مارا هئیرتێا پِرّێنتگ. آ مرۆچی بامگواها کبرئے سرا شتگ‌اَنت، بله آییئے جۆنِش ندیستگ. گڑا آتکنت و مارا هالِش دات که آیان په اِلهام و شُبێن پرێشتگ دیستگ‌اَنت که گوَشتگِش: ’ایسّا زندگ اِنت.‘ چه مئے مردمان هم لهتێن کبرئے سرا شتگ و آیان هم اَنچُش که جنێنان گوَشتگ هما ڈئولا دیستگ، بله آیانی چمّ په واجهئے جندا نکپتگ.“
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”او ناسرپدان! په نبیانی سجّهێن هبرانی باور کنگا شمئے دل کۆر اِنت. مَسیها په وتی شان و شئوکتئے رَسگا، اے سکّی و سۆری سگّگی نه‌اتنت؟“ رَندا ایسّایا وتی بارئوا، موسّا و سجّهێن نبیانی پاکێن کتابانی تها، هرچے که نبیسگ بوتگ‌اَت، آ سرپد کرتنت.
اَنچُش که هما مێتگئے نزّیکّا آتک و رَستنت که اۆدا رئوگی اَتنت، ایسّایا اے دابا پێش داشت که آییا دورتر رئوگی اِنت. آیان دَزبندی کرت: ”شپا گۆن ما بجَلّ چێا که رۆچ شتگ و شپ آیگی اِنت.“ گڑا، ایسّا هم شت تان گۆن آیان بمانیت.
هما وهدا که ایسّا گۆن آیان په ورگا نِشت، نانی زرت، هُدائے شُگری گپت، نانی چُنڈ چُنڈ کرت و آیانی دستا دات. نون آیانی چمّ پَچ بوتنت و ایسّااِش پَجّاه آورت بله هما دمانا چه آیانی چمّا چێر و اَندێم بوت. گڑا چه یکدومیا جُستِش کرت: ”راها وهدے آ گۆن ما تْران کنگا اَت و مارا پاکێن کتابانی هبران سرپد کنگا اَت، مئے دل جنَگ و دْریک دْریک کنگا نه‌اَت؟“
گڑا، هما دمانا پاد آتک و اورشَلیما پِر ترّتنت. اۆدا، آیان یازدهێن کاسِد و آ دگه مرید یکجاه دیستنت، که گوَشگا اَتنت: ”اے راست اِنت که هُداوندا جاه جتگ و په شَمونا زاهر بوتگ!“ گڑا اے دوێنان وتی راهئے سرگوَست گۆن آیان گوَشت که ایسّااِش چِه پئیما نانئے چُنڈ کنگئے وهدا پَجّاه آورتگ.


تنینگه آ همے هبران اَتنت که ایسّا وت آتک و آیانی نیاما اۆشتات و گوَشتی: ”سلام و درۆت په شما!“ آیان تُرست و هئیران و هَبَکّه بوتنت و گُمانِش کرت بلکێن روهے گِندگا اَنت. بله ایسّایا گوَشت: ”په چے شمارا اینچُکَ تُرسیت و هئیران و هَبَکّه منتگێت و چێا شمئے دلا شکّ پاد آتکگ؟ دست و پادانُن بگندێت، اے منی جند اِنت. منا دست جنێت و بچارێت، اَرواها هَڈّ و گۆشت پِرَ نبیت، بله شما گِندگا اێت که منا هَڈّ و گۆشت پِر اِنت.“
اے هبرئے گوَشگا رَند، وتی دست و پادی پێش داشتنت. آ، چه شادمانیا هئیران و هَبَکّه بوتنت و باوَرِش نکرت. گڑا، جُستی کرت: ”گۆن شما په ورگا اِدا چیزّے هست؟“ چُنڈے پتکگێن ماهیگِش دات، ایسّایا زرت و آیانی دێم په دێما وارت. گڑا گوَشتی: ”اے منی هما هبر اَنت که من گۆن شما آ وهدا کرتگ‌اَنت که اَنگت گۆن شما بوتگان. منی بارئوا، هر هبرے که موسّائے شَریَت، زَبور و نبیانی کتابان نبشته اِنت، آ زلور باید اِنت هما ڈئولا سَرجم ببنت.“
رَندا، آیانی زانت و زانگی رُژناگ کرت تانکه پاکێن کتابانی مانا و مکسدا سرپد ببنت. گوَشتی: ”نبیسگ بوتگ که مَسیه باید اِنت سکّی بسگّیت، ساه بدنت و سئیمی رۆچا، چه مُردگانی نیاما جاه بجنت و آییئے نامئے سرا، تئوبه و گناهانی پهِلّی باید په سجّهێن کئومان جار جنَگ ببیت. اے کارئے بُنگێج چه اورشَلیما بیت. شما اے کار و هبرانی گواه و شاهد اێت. من وتی پتئے واده داتگێن پاکێن روها په شما رئوانَ دئیان، نون شما شهرا بمانێت، تان هما وهدا که چه بُرزا شمارا واک و کدرت برسیت.“


رَندا، ایسّایا مرید تان بئیت‌اَنیائے نزّیکّا برتنت و دست بُرز کرت و په آیان نێکێن دْوایی لۆٹت و برکت داتنت. هما وهدا که دْوا کنگ و برکت دئیگا اَت، چه آیان گیشّت و آسمانا برگ بوت. مریدان ایسّا پرستش کرت و گۆن بازێن گَل و وشّیے اورشَلیما پِر ترّتنت. مُدام مزنێن پرستشگاها منتنت و هُدایا سَتا کنان اَتنت.

Lalela لوکا 24