Crimean Tatar - IBT Version

Башта Сёз бар эди, ве Сёз Алланен бирликте эди, ве Сёзнинъ Озю – Алла эди. О башта Алланен бирликте эди. Эр бир шей Онынъ ярдымынен яратылгъан эди, ич бир яратылгъан шей Онсуз яратылмагъан эди. Онда омюр бар эди, ве бу омюр инсанларгъа ярыкъ эди. Ярыкъ къаранлыкъта парылдай. Къаранлыкъ исе ярыкъны къаплап оламады.
Куньлернинъ биринде бир адам пейда олды. Оны Алла ёллагъан эди. Ады Ягъядыр. Ягъя, адамларнынъ эписи онынъ ярдымынен имангъа кельсин деп, ярыкъ акъкъында шаатлыкъ этмеге кельди. О озю ярыкъ дегиль эди, амма ярыкъ акъкъында шаатлыкъ этмек ичюн кельди. Адамларнынъ эписини ярыкълатаджакъ акъикъий ярыкъ исе дюньягъа келеята эди. О, дюньяда бар эди. Дюнья Онынъ ярдымынен яратылгъан олса да, Оны танымады. О, Озюнъкилерине кельди, лякин Озюнъкилери Оны къабул этмеди. Оны къабул эткенлерге исе, – Адына иман эткенлернинъ эписине, – О, Алланынъ эвляды олмакъ чаресини берди. Олар не къарындан, не бедений истек ичюн, не акъайнынъ къарары ичюн догъдылар. Лякин олар Алладан догъды.
Сёз джан-тен олды ве бизим арамызда яшап башлады. Биз Онынъ шерефли ишлерини корьдик, Бабасынынъ бирден-бир Олгъанынынъ шерефли ишлерини. О, яхшылыкъкъа ве акъикъаткъа толу эди.
Ягъя О акъкъында шаатлыкъ эте ве къычырып айта эди:
– Мен: «Меним артымдан Келеяткъан менден буюк, чюнки О менден эвель бар эди», – дей эдим. Буны мен бу адам акъкъында айттым.
Онынъ ачыкъ къоллулыгъындан биз эпимиз яхшы бахшышлар бир-бири артындан алдыкъ. Алла Озь Къануныны Мусанен берген эди, эйилигини ве акъикъатыны исе Иса Месихнен ачып косьтерди. Ич кимсе ич бир вакъыт Алланы корьмеген; тек Бабасына энъ якъын, бирден-бир Алла, О, Озю Оны танытты.

Мына Ягъянынъ шаатлыгъы.
Еудийлер Ерусалимден руханийлер ве левийлилерни ёллап, Ягъядан:
– Сен кимсинъ? – деп сорадылар. Ягъя джеваптан къачмады. О, ачыкъ-айдын айтты:
– Мен Месих дегилим.
Олар ондан:
– Ойле олса, сен Ильяс оласынъмы? – деп сорадылар.
– Ёкъ, мен о дегилим! – деди о.
– Анавы Пейгъамберсинъми?
– Ёкъ! – деп джевап берди о.
– Ахыр-сонъу, сен кимсинъ? Бизни ёллагъанларгъа джевап бермек керекмиз. Сен озюнъ акъкъынъда не айтасынъ? – деп сорадылар.
Ешая пейгъамбернинъ айткъаны киби, Ягъя шай деди:
– Раббининъ кечеджек ёлуны тюм-тюз этинъиз, – деп, сахрада бир сес къычыра. Мен бу сес олам.
Ягъягъа ёлланылгъанларнынъ арасында фериселер бар эди. Олар Ягъядан:
– Эгер сен не Месих, не Ильяс, не Анавы Пейгъамбер олсанъ, не ичюн халкъны сувгъа батырып чыкъарасынъ? – деп сорадылар. Ягъя оларгъа джевап берип:
– Мен адамларны сувгъа батырып чыкъарам. Лякин аранъызда сизлерге белли олмагъан бириси бар. О, меним артымдан келеята. Мен Онынъ аякъкъапынынъ багъыны чезмеге биле ляйыкъ дегилим, – деди.
Бу шейлер Бетания еринде, Иордан озенининъ ялысында олды. Ягъя анда адамларны сувгъа батырып чыкъара эди.

Эртеси куню Ягъя Исанынъ якъынлашкъаныны корип, шойле деди:
– Мына Алланынъ Къозусы! О, Озюне дюньянынъ гунасыны ала. «Артымдан келеяткъан Акъай менден буюк, чюнки О менден эвель бар эди», – Онынъ акъкъында айта эдим. Мен Оны танымай эдим, лякин О, Исраильге ачылсын деп, мен адамларны сувгъа батырып чыкъармагъа кельдим.
Сонъ Ягъя шойле шаатлыкъ берди:
– Мен корьдим ки, коклерден гогерджин киби, Рух энди ве Онынъ устюне къонды. Мен Оны танымай эдим. Лякин адамларны сувгъа батырып темизлемек ичюн мени Ёллагъан: «Рух кимнинъ устюне энеяткъаныны корьсенъ, Мукъаддес Рухнен Темизлейиджи Одыр», – деген эди манъа. Энди мен корьдим ве шаатлыкъ эттим: мына бу Адам – Алланынъ Огълудыр.

Эртеси куню Ягъя эки шегиртинен берабер кене шу ерде турмакъта эди. Кечип кетеяткъан Исагъа дикъкъатнен бакъып:
– Мына Алланынъ Къозусыдыр! – деди.
Эки шегирт Ягъянынъ бу сёзлерини эшитип, Исанынъ артындан кеттилер. Иса айланып, артындан кельгенлерни корьди ве олардан:
– Сизлерге не керек? – деп сорады.
– Равви, сен къаерде яшайсынъ? – деди олар. (Равви – «Оджам» демектир.)
– Келип бакъынъыз, – деди Иса.
Саат дёрт къарарларында эди. Олар барып, Исанынъ яшагъан ерини корьди ве шу куню Онен къалдылар.
Ягъянынъ Иса акъкъында айткъаныны эшиткен ве Онынъ артындан кельген эки акъайдан бири, Симон Пётрнынъ къардашы Андрей эди. О, биринджиден агъасы Симонны тапа да, онъа: «Биз Месихни таптыкъ», – дей. (Месих – «Христос» демектир.) Андрей агъасыны Исанынъ алдына алып кельди. Иса онъа дикъкъатнен бакъып:
– Сен Юхан огълу Симонсынъ, энди адынъ Кифа оладжакъ, – деди. (Кифа – «Пётр» демектир.)

Эртеси куню Иса Галилеягъа бармагъа истеди. Филипни тапып, онъа: «Айды, юр меннен!» – деди. Филип Бетсайда шеэринден, Андрей ве Пётр яшагъан еринден эди. Филип барып Натанельни тапты, онъа:
– Биз Муса Къанунда, башкъа пейгъамберлер де язгъан адамны таптыкъ. О адам – Юсуф огълу назаретли Иса, – деди.
– Назарет шеэринден яхшы бир шей чыкъар экенми? – деп сорады Натанель ондан.
– Барып озюнъ бакъ! – деди онъа Филип.
Иса, Натанельнинъ Онъа якъынлашкъаныны корип:
– Бакъынъыз, мына ич айнеджиликни бильмеген акъикъий исраиллидир! – деди.
Натанель Исадан:
– Сен мени къайдан билесинъ? – деп сорады.
– Филип сени чагъырмаздан эвель, Мен сени инджир тереги тюбюнде олгъанынъны корьдим, – деп джевап берди Иса. О вакъыт Натанель:
– Равви, Сен Алланынъ Огълусынъ, Исраильнинъ Падишасысынъ! – деди.
Иса онъа джевап берип:
– Мен санъа: «Сени инджир тереги тюбюнде корьдим», – дегеним ичюн инанасынъмы? Сен бундан буюк ишлерни кореджексинъ! – деди.
Сонъ онъа:
– Сизлерге керчектен догърусыны айтам: коклернинъ ачылгъаныны ве Алла мелеклерининъ Инсан Огълуна тюшкенлерини ве Ондан котерильгенлерини кореджексиз, – деди.

聆聽 Юхан 1